Continuamos co repaso anual a sectores da cultura galega. Por unha banda, Imma António, presidenta da Academia Galega de Teatro, reivindica a capacidade de crear presente e futuro das artes escénicas, e Miguel Anxo Fernández, crÃtico audiovisual, reivindica os novos creadores galegos mentres alerta sobre a escasa presenza da lingua galega no audiovisual.
ARTES ESCÉNICAS
Imma António
Presidenta da Academia Galega de Teatro
Este ano 2017 que xa remata pon en evidencia, ao meu ver, a capacidade de resistencia do Teatro Galego. Celebraron os seus trinta anos de existencia Chévere e Teatro do Noroeste: un logro que, botando a ollada atrás e vendo tamén o presente, poderiamos cualificar de case heroico (ou sen case). Foi difÃcil crear as estruturas que fixeron posible a existencia de compañÃas profesionais de teatro no noso paÃs e, nos últimos anos, abofé que a existencia destas compañÃas non se fixo máis doada e moito menos a creación de novas compañÃas que conformen un auténtico motor para o desenvolvemento profesional e artÃstico do noso teatro.
Capacidade de resistir, de insistir, de crear presente e tamén futuro. Porque este ano puidemos ver espectáculos de grandÃsimo nivel tanto por parte das compañÃas máis veteranas como polas compañÃas de nova creación. Resistimos e non nos conformamos coa mera supervivencia. Cada dÃa aparecen novas dramaturxias, novos puntos de vista, novas maneiras de funcionamento. Cada dÃa o noso teatro é máis rico e cada dÃa conta con máis espectadores cómplices nos nosos esforzos.
Tamén se fixo evidente, coido, a necesidade dun novo modelo de funcionamento para o Centro Dramático Galego. O centro de produción institucional non pode ser fonte de continuo conflito entre as actrices e actores profesionais do noso paÃs. Tampouco pode conformarse coa mera supervivencia ou cunha carreira cara adiante sen obxectivos claros e sen cobiza de futuro. É unha cuestión sobre a que cómpre reflexionar, poñer en común e solucionar entre todas as xentes de teatro e as súas asociacións. Precisamos un Centro Dramático Galego que una a todas as xentes do teatro, que todas poidan considerar como unha casa propia –artistas e espectadores- cun orzamento digno e cun funcionamento independente. Deste xeito, opino, o Centro Dramático Galego non só sobrevivirá, tamén creará futuro desde esa resistencia que mesmo semella que nos caracteriza.
E nesa capacidade de resistir creando futuro naceu este ano a Academia Galega de Teatro da que resultei ser presidenta. No discurso fundacional afirmaba que nace con "vocación de servizo e perdurabilidade". Un espazo de encontro para todas as xentes de teatro e os seus moitos oficios para, xuntas, seguir resistindo -como non!- creando futuro, poñendo en valor o noso riquÃsimo patrimonio teatral desde o compromiso e o amor polo teatro de nós.
Outravolta, un ano máis, o Teatro Galego tivo a resistencia como arma para crear futuro. Supoño que non é o presente ideal para moitas das nosas xentes que sobrevivimos na precariedade... Pero non nos resignamos, non. Resistimos. AÃnda. Resistimos.
Imma António (A Coruña, 1968) é dramaturga e actriz de longa traxectoria en teatro, cine, televisión e dobraxe. Desde o pasado mes de outubro preside a xestora fundacional da Academia Galega de Teatro, creada nese momento. Imma xa foi a encargada neste 2017 de asinar e presentar o Manifesto Galego polo DÃa Mundial do Teatro, ao que deu lectura tamén durante a gala dos Premios MarÃa Casares. No seu manifesto de tÃtulo "Quen hai aÃ?" en prol da arte escénica a actriz defendeu a cultura e o teatro como dereitos humanos.
AUDIOVISUAL
Miguel Anxo Fernández
CrÃtico de cine
Tendo como inevitables os condicionantes da globalización sobre o audiovisual, seguimos á espera de asumir que se non acompañamos as nosas imaxes do valor diferencial da lingua propia (ao tempo que valor engadido), simplemente non é audiovisual de aquÃ. Canto ao resto estase a avanzar, sobre todo en valores de creación, versatilidade incluÃda, tanto en formatos como en estilos. Tres nomes fulxiron ao longo de 2017, pese a ser con produtos rematados no ano anterior: Alberto Vázquez polo dobre Goya de animación con Psiconautas e Decorado; Oliver Laxe pola proxección internacional de Mimosas; e, finalmente, o debutante Andrés Goteira por Dhogs, do máis fresco do cine galego recente e promovido cun modelo financeiro que imitar.
Consolidouse Cinemas de Galicia como circuÃto de salas alternativo e complementario. Promoveuse un Conecta Fiction de cara a alianzas de mercado internacionais. E sobre todo, aflora talento, moito talento en clave de renovación xeracional, reflectido igualmente nas axudas da Agadic, que darán froito o ano próximo. Teremos a Dani de la Torre, a Anxos Fazáns, a Xacio Baño e ao propio Oliver Laxe, con filmes a estrear. E outros que comezarán a ser imaxes. Mágoa a debilidade da lingua.
O Carballiño, 1955. Doutor en Comunicación audiovisual, investigador e teórico cinematográfico, está vencellado desde finais dos anos setenta ao desenvolvemento do audiovisual galego, labor polo que se lle concedeu o Premio de Honra Fernando Rey no 2001. En 2012 recibiu o Premio da Cultura Galega polo seu labor a prol da creación audiovisual. Profesor de Comunicación Audiovisual na Universidade de Vigo, exerce a crÃtica diaria de cinema e televisión en La Voz de Galicia, ademais de colaborar no Diario Cultural (Radio Galega) e en Planeta Cine (TVG). (Texto biográfico extraÃdo da editorial Galaxia)
ARTES ESCÉNICAS
Imma António
Presidenta da Academia Galega de Teatro
Este ano 2017 que xa remata pon en evidencia, ao meu ver, a capacidade de resistencia do Teatro Galego. Celebraron os seus trinta anos de existencia Chévere e Teatro do Noroeste: un logro que, botando a ollada atrás e vendo tamén o presente, poderiamos cualificar de case heroico (ou sen case). Foi difÃcil crear as estruturas que fixeron posible a existencia de compañÃas profesionais de teatro no noso paÃs e, nos últimos anos, abofé que a existencia destas compañÃas non se fixo máis doada e moito menos a creación de novas compañÃas que conformen un auténtico motor para o desenvolvemento profesional e artÃstico do noso teatro.
Capacidade de resistir, de insistir, de crear presente e tamén futuro. Porque este ano puidemos ver espectáculos de grandÃsimo nivel tanto por parte das compañÃas máis veteranas como polas compañÃas de nova creación. Resistimos e non nos conformamos coa mera supervivencia. Cada dÃa aparecen novas dramaturxias, novos puntos de vista, novas maneiras de funcionamento. Cada dÃa o noso teatro é máis rico e cada dÃa conta con máis espectadores cómplices nos nosos esforzos.
Tamén se fixo evidente, coido, a necesidade dun novo modelo de funcionamento para o Centro Dramático Galego. O centro de produción institucional non pode ser fonte de continuo conflito entre as actrices e actores profesionais do noso paÃs. Tampouco pode conformarse coa mera supervivencia ou cunha carreira cara adiante sen obxectivos claros e sen cobiza de futuro. É unha cuestión sobre a que cómpre reflexionar, poñer en común e solucionar entre todas as xentes de teatro e as súas asociacións. Precisamos un Centro Dramático Galego que una a todas as xentes do teatro, que todas poidan considerar como unha casa propia –artistas e espectadores- cun orzamento digno e cun funcionamento independente. Deste xeito, opino, o Centro Dramático Galego non só sobrevivirá, tamén creará futuro desde esa resistencia que mesmo semella que nos caracteriza.
E nesa capacidade de resistir creando futuro naceu este ano a Academia Galega de Teatro da que resultei ser presidenta. No discurso fundacional afirmaba que nace con "vocación de servizo e perdurabilidade". Un espazo de encontro para todas as xentes de teatro e os seus moitos oficios para, xuntas, seguir resistindo -como non!- creando futuro, poñendo en valor o noso riquÃsimo patrimonio teatral desde o compromiso e o amor polo teatro de nós.
Outravolta, un ano máis, o Teatro Galego tivo a resistencia como arma para crear futuro. Supoño que non é o presente ideal para moitas das nosas xentes que sobrevivimos na precariedade... Pero non nos resignamos, non. Resistimos. AÃnda. Resistimos.
Imma António (A Coruña, 1968) é dramaturga e actriz de longa traxectoria en teatro, cine, televisión e dobraxe. Desde o pasado mes de outubro preside a xestora fundacional da Academia Galega de Teatro, creada nese momento. Imma xa foi a encargada neste 2017 de asinar e presentar o Manifesto Galego polo DÃa Mundial do Teatro, ao que deu lectura tamén durante a gala dos Premios MarÃa Casares. No seu manifesto de tÃtulo "Quen hai aÃ?" en prol da arte escénica a actriz defendeu a cultura e o teatro como dereitos humanos.
AUDIOVISUAL
Miguel Anxo Fernández
CrÃtico de cine
Tendo como inevitables os condicionantes da globalización sobre o audiovisual, seguimos á espera de asumir que se non acompañamos as nosas imaxes do valor diferencial da lingua propia (ao tempo que valor engadido), simplemente non é audiovisual de aquÃ. Canto ao resto estase a avanzar, sobre todo en valores de creación, versatilidade incluÃda, tanto en formatos como en estilos. Tres nomes fulxiron ao longo de 2017, pese a ser con produtos rematados no ano anterior: Alberto Vázquez polo dobre Goya de animación con Psiconautas e Decorado; Oliver Laxe pola proxección internacional de Mimosas; e, finalmente, o debutante Andrés Goteira por Dhogs, do máis fresco do cine galego recente e promovido cun modelo financeiro que imitar.
Consolidouse Cinemas de Galicia como circuÃto de salas alternativo e complementario. Promoveuse un Conecta Fiction de cara a alianzas de mercado internacionais. E sobre todo, aflora talento, moito talento en clave de renovación xeracional, reflectido igualmente nas axudas da Agadic, que darán froito o ano próximo. Teremos a Dani de la Torre, a Anxos Fazáns, a Xacio Baño e ao propio Oliver Laxe, con filmes a estrear. E outros que comezarán a ser imaxes. Mágoa a debilidade da lingua.
O Carballiño, 1955. Doutor en Comunicación audiovisual, investigador e teórico cinematográfico, está vencellado desde finais dos anos setenta ao desenvolvemento do audiovisual galego, labor polo que se lle concedeu o Premio de Honra Fernando Rey no 2001. En 2012 recibiu o Premio da Cultura Galega polo seu labor a prol da creación audiovisual. Profesor de Comunicación Audiovisual na Universidade de Vigo, exerce a crÃtica diaria de cinema e televisión en La Voz de Galicia, ademais de colaborar no Diario Cultural (Radio Galega) e en Planeta Cine (TVG). (Texto biográfico extraÃdo da editorial Galaxia)