Patrizia Violi, profesora de Semiótica da Universidade de Bologna (Italia), falou hoxe no seminario “Os sentidos das culturas” do Consello da Cultura Galega sobre o tema “Recordar o futuro. Os museos da memoria e o seu rol na construcción das identidades culturais”. Centrouse na memoria colectiva de eventos tráxicos e conflictivos e aludiu a tres lugares significativos polas relacións diversas que establecen entre memoria e identidade: o Museo Tuol Sleng dos Crimes do Xenocidio de Phnom Penh,en Camboya (1975-1979); o Parque para a Paz de Villa Grimaldi, en Santiago de Chile (1973-1990), e o Memorial Hall das VÃctimas da Masacre de Nanjing polos Invasores Xaponeses, en Nanjing (China) en 1937. En todos eles, ao conservar o existente ou construir ex novo “estanse definindo as formas da propia identidade colectiva pasada, presente e tamén futura”.
Sostivo a investigadora italiana que as identidades, individuais e colectivas, están profundamente determinadas pola memoria do propio pasado e pola complexa dinámica que nelas xoga a dialéctica do recordo e do esquecemento. Nesa perspectiva un rol importante está representado polos chamados ‘lugares da memoriaÂ’ -mausoleos, monumentos, memoriais, museos- dedicados ao recordo do pasado. Eses lugares, afirma Patrizia Violi, “que exteriorizan no espazo a temporalidade da historia pasada, son lugares-tópicos cruciais na constitución das identidades colectivas e das súas proxeccións no futuro, e a súa análise é un compoñente esencial para unha semiótica das identidades culturais. “O modo en que a memoria do pasado traumático é conservada e novamente proposta está directamente en función dunha idea da identidade futura que se quere construir”. Ou sexa, engadiu Patrizia Violi, que é o futuro o que guÃa a memoria do pasado, o recordo do trauma, a súa elaboración ou a súa remoción e cancelación”.
Sostivo a investigadora italiana que as identidades, individuais e colectivas, están profundamente determinadas pola memoria do propio pasado e pola complexa dinámica que nelas xoga a dialéctica do recordo e do esquecemento. Nesa perspectiva un rol importante está representado polos chamados ‘lugares da memoriaÂ’ -mausoleos, monumentos, memoriais, museos- dedicados ao recordo do pasado. Eses lugares, afirma Patrizia Violi, “que exteriorizan no espazo a temporalidade da historia pasada, son lugares-tópicos cruciais na constitución das identidades colectivas e das súas proxeccións no futuro, e a súa análise é un compoñente esencial para unha semiótica das identidades culturais. “O modo en que a memoria do pasado traumático é conservada e novamente proposta está directamente en función dunha idea da identidade futura que se quere construir”. Ou sexa, engadiu Patrizia Violi, que é o futuro o que guÃa a memoria do pasado, o recordo do trauma, a súa elaboración ou a súa remoción e cancelación”.