Son moitos os ingredientes que ten Eurozone para que sexa un espectáculo diferente do contexto escénico actual. En primeiro lugar, porque o proceso de creación non partiu dun texto, senón dunha idea “falar da crise de Europa” e que collendo forma nos ensaios. Segundo, porque para a escenografÃa Chévere convocou un concurso de ideas que contou coa colaboración do Colexio de Arquitectos de Galicia. Pero hai máis, a dimensión económica e artÃstica dun proxecto que xa está en cartel e co que Chévere cumpre vinte e cinco anos en escena.
Cando no mes de novembro Patricia de Lorenzo, Miguel de Lira, Manuel Cortés, Mónica Garcia, Arantza Villar, Iván Marcos, Pepe Penabade, Borja Fernández e o director, Xesús Ron, empezaron a ensaiar, só tiñan claro que Ãan facer unha obra, en palabras do director, “que reflexionara sobre a fin da idea de Europa, que se iniciara a finais da segunda guerra mundial que agora toca ao seu fin”. IncidÃa no feito de que non se trataba dunha traxedia, senón máis ben dunha farsa, contada a modo de atraco. Daquela tiñan claro que o referente dese atraco serÃa a estética do filme Reservoir Dogs e establecer un “paralelismo entre os personaxes da pelÃcula de Tarantino e os lÃderes polÃticos e económicos de Europa”.
En paralelo a todo ese proceso de construcción textual, Chévere tendÃa pontes co Colexio de Arquitectos buscando unha nova forma de xestionar o espazo escénico. Convocaron un concurso público destinado a mellor proposta escénica que gañou o arquitecto zaragozano Javier Domingo co proxecto Every dog has it´s day. Conectaba cunha liña de traballo de Jorge Duarte como presidente do COAG, de abrir novas vÃas de traballo para estes profesionais. O concurso supuxo tamén un investimento de 6.000 euros de concurso (4.500 para a execución, 1.500 en conceptos de honorarios) , que é a cifra máis elevada que Chéve destinou á súa escenografÃa en 25 anos de traxectoria.
En realidade o espectáculo co que Chévere cumpre as vodas de prata é o máis caro de todos os que ten realizado. Un total de 100.000 euros de orzamento que chegan de fondos públicos e privados. Pola parte pública porque Eurozone ten axuda de Agadic (un importe total de 52.925,60 euros) e porque son unha compañÃa residente do concello de Teo, no auditorio da Ramallosa. A parte restante para completar o orzamento achégaa a compañÃa. Por iso, como empresarios recoñecen que a parálise da Rede Galega de Teatros e Auditorios, “o único circuito de distribución que existe en Galicia para espectáculos teatrais tanto para o público como para as empresas, polo que é unha ruina”. Inmersos na voráxine previa á estrea, desde Chévere comparten os postulados da Plataforma das Artes Escénicas e o resto de compañeiros de profesión.
Hai pouco máis dun ano que Chévere pechaba as portas do local na rúa Cabo San Lourenzo e trasladou a súa actividade artÃstica a Teo. Aproveitando o modelo de compañÃa residente, desenvolven unha activide social e cultural ampla no concello. Ata tal punto que alcalde de Teo, Martiño Noriega, os “parabenizou pola súa actividade”. Nun ano pasaron polos espectáculos e actividades da compañÃa preto de 3.700 espectadores e cun Ãndice de ocupación dun 79% . “Desde o punto de vista do concello é un motor de dinamización económica e social” explicou Noriega ao tempo que recoñeceu que a súa presenza fixo que “este local non é o que era nin en canto a oferta nin en canto a dinamización cultural”.
Cando no mes de novembro Patricia de Lorenzo, Miguel de Lira, Manuel Cortés, Mónica Garcia, Arantza Villar, Iván Marcos, Pepe Penabade, Borja Fernández e o director, Xesús Ron, empezaron a ensaiar, só tiñan claro que Ãan facer unha obra, en palabras do director, “que reflexionara sobre a fin da idea de Europa, que se iniciara a finais da segunda guerra mundial que agora toca ao seu fin”. IncidÃa no feito de que non se trataba dunha traxedia, senón máis ben dunha farsa, contada a modo de atraco. Daquela tiñan claro que o referente dese atraco serÃa a estética do filme Reservoir Dogs e establecer un “paralelismo entre os personaxes da pelÃcula de Tarantino e os lÃderes polÃticos e económicos de Europa”.
En paralelo a todo ese proceso de construcción textual, Chévere tendÃa pontes co Colexio de Arquitectos buscando unha nova forma de xestionar o espazo escénico. Convocaron un concurso público destinado a mellor proposta escénica que gañou o arquitecto zaragozano Javier Domingo co proxecto Every dog has it´s day. Conectaba cunha liña de traballo de Jorge Duarte como presidente do COAG, de abrir novas vÃas de traballo para estes profesionais. O concurso supuxo tamén un investimento de 6.000 euros de concurso (4.500 para a execución, 1.500 en conceptos de honorarios) , que é a cifra máis elevada que Chéve destinou á súa escenografÃa en 25 anos de traxectoria.
En realidade o espectáculo co que Chévere cumpre as vodas de prata é o máis caro de todos os que ten realizado. Un total de 100.000 euros de orzamento que chegan de fondos públicos e privados. Pola parte pública porque Eurozone ten axuda de Agadic (un importe total de 52.925,60 euros) e porque son unha compañÃa residente do concello de Teo, no auditorio da Ramallosa. A parte restante para completar o orzamento achégaa a compañÃa. Por iso, como empresarios recoñecen que a parálise da Rede Galega de Teatros e Auditorios, “o único circuito de distribución que existe en Galicia para espectáculos teatrais tanto para o público como para as empresas, polo que é unha ruina”. Inmersos na voráxine previa á estrea, desde Chévere comparten os postulados da Plataforma das Artes Escénicas e o resto de compañeiros de profesión.
Hai pouco máis dun ano que Chévere pechaba as portas do local na rúa Cabo San Lourenzo e trasladou a súa actividade artÃstica a Teo. Aproveitando o modelo de compañÃa residente, desenvolven unha activide social e cultural ampla no concello. Ata tal punto que alcalde de Teo, Martiño Noriega, os “parabenizou pola súa actividade”. Nun ano pasaron polos espectáculos e actividades da compañÃa preto de 3.700 espectadores e cun Ãndice de ocupación dun 79% . “Desde o punto de vista do concello é un motor de dinamización económica e social” explicou Noriega ao tempo que recoñeceu que a súa presenza fixo que “este local non é o que era nin en canto a oferta nin en canto a dinamización cultural”.