Non sum dignus

O prolífica e rica que foi a obra narrrativa de Otero Pedrayo ensombreceu algunhas outras facetas do seu legado. Entre elas, a poética, xénero que cultivou e que chegou a nós a través de centos de documentos persoais. Pedrayo gustaba da poesía ata tal punto que aproveitaba calquera acontecemento para escribirlle aos seus amigos en verso. A raíz da dixitalización deses documentos persoais depositados na Fundación Penzol por un grupo da Universidade de Vigo xorde Xeórxicas do pan (Galaxia, 2013).

En vida só publicou un poemario: Bocarribeira, poemas para ler e quimar, que pasou bastante desapercibido para crítica e público, aínda que son moitos os versos que del se gardan. Populares son ”as súas expresións “No sum dignos” ou “Non possumus” como resposta aos requerimentos de incluír os seus poemas nalgunhas escolmas e publicacións” conta a investigadora Silvia Penas no prólogo desta publicación.

Neses manuscritos dixitalizados entre a Fundacion Penzol e o Departamento de Filoloxía Galega da Universidade de Vigo, dirixido por Manuel Forcadela, emerxeu unha versión inédita de Xeórxicas do pan galego. Posteriormente, apareceron outras dúas copias novas que reforzaron a idea da relevancia que este poema tiña para o autor. Del só se coñecía unha versión de trinta versos publicada no volume Poesía de Ramón Otero Pedrayo (Galaxia, 2010) a cargo de Xesús Alonso Montero.

Inserido na Xeración Nós, Xeórxicas do pan instálase nesa tendencia da necesidade de dignificar o agro galego, nesa Galicia bucólica e idealizada para combater o autoodio e que Pedrayo, pola súa condición de xeógrafo, coñecía moi ben. O agro como lugar idílico, o paraíso perdido da terra e do campesiñado profundamente influenciado polo poeta Virxilio e as súas Xeórxicas, marcan este poema que se ofrece nas súas tres versións.

Xeórxicas: unha mostra

Fonte: Editorial Galaxia