CrÃtica
“A vinganza dos clásicos” Por Beatriz Bravo
Dez personaxes que soñan con deixar atrás as súas miserias plasmando a vida doutros dez personaxes coas súas miserias. IronÃa que probablemente defina o traballo actoral dende o seu nacemento, e moita miseria que deixar atrás na vida dentro da vida, na montaxe da historia dunha peculiar montaxe.
Redundancia intencionada, o Anfitrión de Plauto brÃndanos a súa casa para que TalÃa revise a fórmula clásica do metateatro a partir das ganas e desganas dun elenco disposto por unha vez a facerse valer. A riqueza do espectáculo nace precisamente da interacción desa decena de personaxes, uns máis complexos, outros apenas esbozados, os máis trazados a partir dunha cariñosa estereotipación. Unha auténtica superproducción actoral que afonda nesas pequenas metas que nos unen, pero que tamén nos afastan.
