A Bienal de Arte de Pontevedra cumpre a súa vixésimo novena edición ofrecendo un monográfico dedicado á emigración como un fenómeno clave para comprender a formación da historia de Arxentina, Uruguai, Chile e Galicia ao longo da historia contemporánea. Off/Fóra: Movementos imaxinarios entre Galicia e o Cono Sur achégase á migración e ao exilio dende diferentes puntos de vista: psicolóxico, polÃtico, cultural ou antropolóxico. A comisaria, a arxentina Victoria Noorthorn, deseñou a mostra pensando no artista como actor polÃtico, con capacidade para atravesar diversos dominios simbólicos.
A Bienal combina o traballo dun bo número de artistas latinoamericanos e de creadores galegos consagrados e noveis. A tÃtulo de exemplo, na mostra participan os americanos Camnitzer, Mario Sagradini, Mario Navarro ou Roberto Jacoby e os galegos Xosé Artiaga, Vari Caramés, Din Matamoro e Xesús Vázquez.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: diferentes dispositivos representacionais arredor dun nome, dunha cidade: Pontevedra. Un antigo tratado de colaboración e asistencia entre a nosa vila pontevedresa e unha localidade de Bos Aires co mesmo nome. Patricio Larrambebere reanima este tratado.
Xosé Manuel Lens: cando a pluralidade de propostas, case lúdicas, pactan na mesma liña, debuxo, vÃdeo ou instalación; diso tamén vai unha Bienal.
Fotos: Natalia Poncela e Xosé Manuel Lens.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: Luis Camnitzer xera este territorio de artificio onde unha árbore sen polas, construÃda por lapis sen punta, desprega invade coas súas raÃces a parede, unhas raÃces debuxadas co grafito deses lapis.
Xosé Manuel Lens: a confluencia de elementos e técnicas en ánimo da instalación, mentres se recoñece a forte influenza da natureza e da cultura na arte iberoamericana.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: monumental cómic do chileno Mario Navarro que introduce o compoñente polÃtico que posúe o desprazamento.
Xosé Manuel Lens: a Bienal recollendo tamén as modas e as tendencias: o fragmento narrado, o debuxo e a banda deseñada ao servizo da instalación mural e dunha mensaxe social.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: Marco Maggi constrúe unha xeografÃa imposible: emerxen mÃnimos mobiliarios urbanos duns amoreamentos de papel. Os seus cirúrxicos e precisos cortes fan fluÃr novos obxectos, sombras inquietantes, paisaxes das urbes que limitan os espazos públicos.
Xosé Manuel Lens: a fraxilidade da maqueta, do debuxo, desde a contundencia dunha morea de papeis, case esculturas minimalistas, invadindo o espazo. A construción do posible.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: un escenario de áridos e pequenas e infantÃs figuras sen rostro, de alba fraxilidade, illadas e ensimesmadas... Aili Chen.
Xosé Manuel Lens: a proposta que pensa o espazo central, máis protagonista, do Pazo da Cultura, que se habita de pequenos seres anónimos, asexuados e ausentes. Severidade e fraxilidade.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: viaxe en barco, consensuado naufraxio vacacional, onde se visibilizan as estructuras sociais e os ritos de comunicación e espallamento.
Xosé Manuel Lens: Diego Santomé realiza unha pequena pelÃcula sobre a vida, a convivencia e a habitabilidade nun cruceiro de vacacións, reflexionando sobre as novas etiquetas de emigrante e viaxeiro.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: unha habitación onde o chan é unha flora acolchada da arxentina Marina De Caro, con flores bordadas bordadas de lá, na que amortecen as nosas pisadas e onde adormecen uns seres de trapo.
Xosé Manuel Lens: unha realidade imaxinada de teatralidade orgánica, nunha das mellores pezas da Bienal.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: a proposta taumatúrxica de Judi Werthein insértase no contexto sociocultural pontevedrés, unha vila con virxe peregrina.
Xosé Manuel Lens: o imaxinario colectivo, que peta nas costas do social, cando o relixioso se concentra no culto persoal, autónomo, inconsciente e barato.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: dous músicos. Dous instrumentos: un piano e un violÃn. Os dous nunha ponte. O son dunhas cordas enredan noutras. Unha ponte os une e o mesmo tempo os separa xerando unha incerta melodÃa de tránsito.
Xosé Manuel Lens: sorprende gratamente esta proposta en vÃdeo do escultor Carlos Rial, gardando a súa potencia narrativa; imaxes que describen mentres transitan no proceso da acción escultórica, desde a música e a vivencia persoal.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: xélido e distante locus amoenus nun espazo que enriquece e actúa sobre as pezas alà amosadas, unha arquitectura plagada de memoria e recreos.
Xosé Manuel Lens: Holga Méndez fala desde o poético, na recreación do soño, da viaxe imaxinada e inventada, nunha peza que redescubre a austeridade do patio do Instituto Valle-Inclán.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: unha lámpada de araña construÃda con rosarios. Unha luz extinta de de souvenir. O arxentino Daniel Joglar orixina este encontro na escuridade.
Xosé Manuel Lens: de novo o imaxinario popular de colares e rosarios, co paradigma das cruces pendurando, convertido nunha evocación pop e escenográfica.
Unha conversa sobre a mostra
Natalia Poncela: o desprazamento arrastra lastres e busca fogares. A performance de Cecilia Vignolo participa dun nomadismo elixido dunha emigración.
Xosé Manuel Lens: a viaxe da persoa, a persoa como materia, elemento, ingrediente de transportes mercantÃs; a propia artista sendo protagonista na propia sala cunha performance durante a inauguración da Bienal.
