O 17 de abril de 1993 abrÃa as súas portas en Compostela o Teatro Galán. Aproveitaba o seu nome da tenda de motocicletas sobre a que se ergueu para converterse nun espacio que sentou os baluartes na movida independente e alternativa de Compostela, afastada dos circuÃtos culturais habituais daquela. Dez anos despois o contexto non mudou moito pero o Teatro Galán segue fiel aos seus principios aÃnda que con máis madurez e coa soltura que dá unha década de traballo.
Naceron da nada; dos soños e dos intereses de tres persoas que teñen nome propio: Baltasar Patiño, Ana Vallés e Euxenia Iglesias. Os tres piares en que se asenta un teatro chamado Galán, como a figura do teatro clásico, e que se mantén baixo a etiqueta de alternativo dentro dos circuÃtos comerciais. Baltasar director, Ana programadora e Euxenia administradora conseguiron pouco a pouco botar a andar un proxecto e unha idea que deixou tras de si experiencias agridoces.
Prólogo: cómo nacer
“Das cuadrillas de vinte amigos”, como recorda Ana Vallés, que asistÃan ás obras e estreas en parte por obriga, en parte por devoción, o Teatro Galán foise facendo a si mesmo ata encher os poucos máis de cen asentos que ten de aforo. Nestes dez anos foron conseguindo un público fiel e cada vez máis esixente. Por iso, a responsable de programación da Galán, Ana Vallés explica que “tentamos presentar a creación de agora nas artes escénicas e isto implica estar ao dÃa no que se está facendo. E polo tanto vas asistir a erros e a tropezos, pero tamén é certo que estarás na frescura do que se está a facer hoxe en dÃa. Supoño que pasa como en calquera expresión artÃstica”.
Primeiro acto: os apuros
Cando o Teatro Galán entrou en escena, tiña camiño trillado. A sala NASA, tamén alternativa e independente levaba case un ano preparándolles o terreo. Sen embargo, os comezos nunca son doados: os apuros económicos, a falta de costume do público en eventos independentes e a excesiva dependencia das institucións e das entidades públicas crearon un panorama escénico pouco san, con vezos e doenzas que tiveron que ir rachando.
O teatro Galán aproveitaba o pulo de Matarile, a compañÃa de teatro residente da sala alternativa, e dos seus contactos para ir facéndose cun nome e cun espacio. E sobre todo tirar dos amigos porque, como Ana Vallés recoñece, “moitas veces as compañÃas veñen a Santiago a tirar cos cartos” porque non poden custear os seus cachés. E a isto engádeselle o feito de que están xeograficamente afastados dos circuÃtos alternativos, o que ás veces é excluinte. E todo isto aÃnda que conseguiron formar parte da rede alternativa que avala a súa traxectoria.
Segundo acto: os festivais
Os espectáculos con público fan que as penurias económicas sexan menores. E asà foi. A medida que a Galán pasaba por apuros económicos, o público, aÃnda que minoritario e esixente, foi apoiando a súa proposta. E fÃxoo acudindo. E non só algunhas das propostas que botaron a andar tiveron éxito senón que ano tras ano preséntanse melloradas. “En pé de pedra” cumpre agora oito anos, “Alternativa” acaba de celebrar a súa cuarta edición... o tempo e os resultados positivos de crÃtica e do público son os mellores avais. Pero non debemos esquecer que todo isto tivo tamén o seu lado negativo, porque se algo caracteriza a estes dous festivais é a falta de orzamento que os converten case en “festivais solidarios”. A dous meses de que se debera comezar a oitava edición de “En pé de pedra” non ten asegurada a súa celebración, alomenos no que respecta ao seu financiamento. Algo que non é novo, xa que esta dramática situación xa se vivira no ano anterior. Unha situación semellante á que lle aconteceu a “Alternativa 2003” á que Caixanova lle retirou a axuda no último momento, co que o festival tivo serios problemas para asegurar a súa continuidade.
Terceiro acto: a independencia
As relacións entre a Nasa e a Galán son ben coñecidas. Veteranas case a un tempo, desenvolven programacións alternativas e independentes e mesmo se concederon o luxo de rexeitaren un premio Max polo seu traballo “alternativo”, que finalmente levou o reconvertido en espacio de monicreques Teatro Yago. Da relación Nasa-Galán naceu o festival “Alternativa” co que comparten programación e escenarios de propostas artÃsticas, ademais de ser parada e fonda na rede estatal de teatros alternativos, aos que se acaba de incorporar o Yago.
Prólogo: o resultado
A semana pasada Miguel Azguime coa música, Mofa e Befa co teatro, Dominik Borucki na danza e coa colaboración de Pablo tubas e o cuarteto da banda de LalÃn, a Galán celebraba os seus dez anos de vida. Un festival para recordar aquela semente plantada por Cesc Gelabert (despois asiduo na Galán), o actor Etelvino Vázquez e o músico Enrique MacÃas (xa finado) o 17 de abril de 1993, data en que a Galán comezou a escribir a súa propia historia.
Desde entón o máis actual da música, do teatro, pero sobre todo da danza convertéronse nos baluartes e nos sinais e identidade da Galán. Ana Vallés recorda “cando nós comezamos hai dez anos non habÃa nada con respecto á danza e agora xa hai un público moi esixente que seguiu a traxectoria de moitas compañÃas. Pola Galán pasou o máis ilustrativo de todo o estado español, e é moi satisfactorio ver como hai compañÃas que teñen os seus propios fans”.
Naceron da nada; dos soños e dos intereses de tres persoas que teñen nome propio: Baltasar Patiño, Ana Vallés e Euxenia Iglesias. Os tres piares en que se asenta un teatro chamado Galán, como a figura do teatro clásico, e que se mantén baixo a etiqueta de alternativo dentro dos circuÃtos comerciais. Baltasar director, Ana programadora e Euxenia administradora conseguiron pouco a pouco botar a andar un proxecto e unha idea que deixou tras de si experiencias agridoces.
Prólogo: cómo nacer
“Das cuadrillas de vinte amigos”, como recorda Ana Vallés, que asistÃan ás obras e estreas en parte por obriga, en parte por devoción, o Teatro Galán foise facendo a si mesmo ata encher os poucos máis de cen asentos que ten de aforo. Nestes dez anos foron conseguindo un público fiel e cada vez máis esixente. Por iso, a responsable de programación da Galán, Ana Vallés explica que “tentamos presentar a creación de agora nas artes escénicas e isto implica estar ao dÃa no que se está facendo. E polo tanto vas asistir a erros e a tropezos, pero tamén é certo que estarás na frescura do que se está a facer hoxe en dÃa. Supoño que pasa como en calquera expresión artÃstica”.
Primeiro acto: os apuros
Cando o Teatro Galán entrou en escena, tiña camiño trillado. A sala NASA, tamén alternativa e independente levaba case un ano preparándolles o terreo. Sen embargo, os comezos nunca son doados: os apuros económicos, a falta de costume do público en eventos independentes e a excesiva dependencia das institucións e das entidades públicas crearon un panorama escénico pouco san, con vezos e doenzas que tiveron que ir rachando.
O teatro Galán aproveitaba o pulo de Matarile, a compañÃa de teatro residente da sala alternativa, e dos seus contactos para ir facéndose cun nome e cun espacio. E sobre todo tirar dos amigos porque, como Ana Vallés recoñece, “moitas veces as compañÃas veñen a Santiago a tirar cos cartos” porque non poden custear os seus cachés. E a isto engádeselle o feito de que están xeograficamente afastados dos circuÃtos alternativos, o que ás veces é excluinte. E todo isto aÃnda que conseguiron formar parte da rede alternativa que avala a súa traxectoria.
Segundo acto: os festivais
Os espectáculos con público fan que as penurias económicas sexan menores. E asà foi. A medida que a Galán pasaba por apuros económicos, o público, aÃnda que minoritario e esixente, foi apoiando a súa proposta. E fÃxoo acudindo. E non só algunhas das propostas que botaron a andar tiveron éxito senón que ano tras ano preséntanse melloradas. “En pé de pedra” cumpre agora oito anos, “Alternativa” acaba de celebrar a súa cuarta edición... o tempo e os resultados positivos de crÃtica e do público son os mellores avais. Pero non debemos esquecer que todo isto tivo tamén o seu lado negativo, porque se algo caracteriza a estes dous festivais é a falta de orzamento que os converten case en “festivais solidarios”. A dous meses de que se debera comezar a oitava edición de “En pé de pedra” non ten asegurada a súa celebración, alomenos no que respecta ao seu financiamento. Algo que non é novo, xa que esta dramática situación xa se vivira no ano anterior. Unha situación semellante á que lle aconteceu a “Alternativa 2003” á que Caixanova lle retirou a axuda no último momento, co que o festival tivo serios problemas para asegurar a súa continuidade.
Terceiro acto: a independencia
As relacións entre a Nasa e a Galán son ben coñecidas. Veteranas case a un tempo, desenvolven programacións alternativas e independentes e mesmo se concederon o luxo de rexeitaren un premio Max polo seu traballo “alternativo”, que finalmente levou o reconvertido en espacio de monicreques Teatro Yago. Da relación Nasa-Galán naceu o festival “Alternativa” co que comparten programación e escenarios de propostas artÃsticas, ademais de ser parada e fonda na rede estatal de teatros alternativos, aos que se acaba de incorporar o Yago.
Prólogo: o resultado
A semana pasada Miguel Azguime coa música, Mofa e Befa co teatro, Dominik Borucki na danza e coa colaboración de Pablo tubas e o cuarteto da banda de LalÃn, a Galán celebraba os seus dez anos de vida. Un festival para recordar aquela semente plantada por Cesc Gelabert (despois asiduo na Galán), o actor Etelvino Vázquez e o músico Enrique MacÃas (xa finado) o 17 de abril de 1993, data en que a Galán comezou a escribir a súa propia historia.
Desde entón o máis actual da música, do teatro, pero sobre todo da danza convertéronse nos baluartes e nos sinais e identidade da Galán. Ana Vallés recorda “cando nós comezamos hai dez anos non habÃa nada con respecto á danza e agora xa hai un público moi esixente que seguiu a traxectoria de moitas compañÃas. Pola Galán pasou o máis ilustrativo de todo o estado español, e é moi satisfactorio ver como hai compañÃas que teñen os seus propios fans”.