O universo posible de Diego G. Valeiras

Diego G. Valeiras (O carballiño, 1980) está neste momento centrado en rematar os seus estudos na escola. Fará parte da primeira xeración de escenógrafos formados en Galicia e pretende licenciarse cun proxecto teórico e práctico que irá acompañado dun proxecto real.

Valeiras xa coñece o que é enfrontarse a unha escenografía nun suposto real, da súa man saíron varias escenografías das festas do Corpus de Ourense. Eran dous proxectos con moitos artistas con xente do teatro e a danza. “No primeiro deses espectáculos houbo que recrear a ponte romana de Ourense, co reto de que tivera forma de puzzle e montala por pezas no escenario. Foi todo un reto”. Na súa opinión, o máis difícil daquel momento foi atopar xente para poder traballar e materializar aquela proposta. Da súa man estivo a escenografía dun un proxecto pedagóxico que fixo a ESAD a partir do texto de Casares “Lelo e a bicicleta” ou o deseño de vestiario de A Tempestade. Ademais, realizar numerosas colaboracións en revistas, cartelería…sempre relacionadas co sector.

Para o futuro, Valeiras deberá resolver se continuar pola docencia, un campo no que recoñece sentirse cómodo ou probar sorte nos escenarios. “O plano laboral está moi complicado e sobre todo en Galicia, non é que haxa intrusismo pero hai veces que vemos que un director fai de todo e estamos lonxe dunha normalización e especialización teatral”. Con todo, defende a necesidade da figura do escenógrafo porque “o deseño dun espazo e dun vestiario está apoiado por unha dramaturxia e cada un dos vestiarios ten que ter un porqué dramaturxico porque hai unha máxima que asegura que “todo o que está en escena significa”. A idea ten que ter peso a nivel dramático, porque o escenógrafo interpreta”.

As escenografías de Carlos Alonso, a iluminación de Baltarsar Patiño e os traballos de Suso Montero en cine e televisión son algúns dos escenógrafos galegos que Valeiras admira. Con todo, amante da simplicidade, Valeiras recoñece beber moito das fontes “do constructivismo, e dos primeiros grandes escenógrafos (Apia, Gordon Grage ….traballando por bloques e por paneis, baixo a consigna de que less is more”. Pero se hai unha figura que na súa opinión destaca sobre as demais é “Bob Wilson coa luz que me parece un xenio co que chegou a facer cando el empezou a traballar, que foi un gran referente nos seus comezos”.