As flores son un emblema intemporal da beleza efÃmera. Pero tamén o primeiro que pinta un afeccionado á arte, con moito entuasiasmo e pouco coñecemento. Esa temática superficial sérvelle Ignacio Pérez-Jofre para encher a sala da galerÃa Trinta (ata o 7 de xuño) de Cadros de Flores.
Foi unha experiencia persoal a que levou a o artista madrileño afincado en Galicia (é profesor da Facultade de Belas Artes de Pontevedra) a reflexionar sobre os cadros de flores. Estimagtizados pola práctica da pintura nunha academia, co tempo foise convertendo nun tema que el chamaou “superficial, cursi e complacente”. Sen embargo, Pérez-Jofre lembrando Van Gogh, Hokusai, Nolde, Mondrian, Warhol, RichterÂ… e a todos eses creadores que el admira e que pintaron flores para superar o prexuizo deste tópico. Só asà amosa unha serie de pezas que recupera o esplendor, a frescura vizosa deste sÃmbolo da natureza. El mesmo reflexiona no texto que acompaña a exposición que “ao pintalas nese estado de esplendor, intento rescatalas, aÃnda que sexa só como imaxe ou memoria, da desaparición. ¿Non é esta unha das funcións primordiais da arte?”
Foi unha experiencia persoal a que levou a o artista madrileño afincado en Galicia (é profesor da Facultade de Belas Artes de Pontevedra) a reflexionar sobre os cadros de flores. Estimagtizados pola práctica da pintura nunha academia, co tempo foise convertendo nun tema que el chamaou “superficial, cursi e complacente”. Sen embargo, Pérez-Jofre lembrando Van Gogh, Hokusai, Nolde, Mondrian, Warhol, RichterÂ… e a todos eses creadores que el admira e que pintaron flores para superar o prexuizo deste tópico. Só asà amosa unha serie de pezas que recupera o esplendor, a frescura vizosa deste sÃmbolo da natureza. El mesmo reflexiona no texto que acompaña a exposición que “ao pintalas nese estado de esplendor, intento rescatalas, aÃnda que sexa só como imaxe ou memoria, da desaparición. ¿Non é esta unha das funcións primordiais da arte?”