Afirma ter chegado á artes plásticas polas capas dos discos de Pink Floyd pero debeu ser moito antes porque a fotografÃa acompañouno desde sempre. De xeito inconsciente, case natural, foi fotografando e reinterpretando o mundo a base de collages, imaxes, pintura e todo o que teña a man porque a súa necesidade expresiva vai máis alá de formalismos. “Non teño un concepto dogmático, boto man de todo o que está ao meu alcance para expresar as miñas ideas” explica. Foi asà como, enfrascado na cotidianeidade do seu traballo en Bruxelas, “me chaman do Museo do Moble da Estrada para facer unha exposición”. Ce Tomé, que levaba toda a vida facendo collages sobre madeira inconscientemente de repente, redescubre a súa obra cunha lectura nova. O resultado puidose ver baixo o nome de Tomar madeira no pasado outono.
Quixo a casualidade que mentres preparaba a exposición outro fotógrafo, Tono Arias, coñece a súa obra e proponlle, en paralelo, outra mostra. Fotográfica para sala que el xestiona. Foi asà como xurdiu D.I.S.P.A.R no que “querÃa facer un xogo co nome da sala (Dispara) e aproveitar a circunstancia de expor en dúas salas distintas ao mesmo tempo con técnicas e materiais diferentes". Dúas faces deste poliédrico creador que se caracteriza por unha actitude moi crÃtica con respecto ao seu propio traballo.
Non era a primeira vez que a obra de ce Tomé se achegaba a un formato expositivo. Na Estrada puido verse parte da súa serie máis antiga Caso Pechado , que antes levou a Vigo (Casa del Libro, 2006), Barcelona (GlaerÃa LuÃs Seoane, 2007) ou Santander (International Festival Of Photography Foconorte, 2010). “É unha obra que recolle portas e fiestras tapiadas que reflexan a negación da historia, o que queda cando tentan borrar as pegadas de algo” explica o creador. Canda elas, a mostra tamén achega A Linguaxe perdida das luvas , serie que reflexiona sobre a "curiosa linguaxe de signos que deixan as luvas perdidas polo chan". Miña sombra, meu espello , A habitación de Ames e dúas instalacións feitas ex profeso para a obra conforman unha exposición que aborda a fugacidade, a idea do paso do tempo e das multiples caras da vida.
Dispar-A
Foto: Tono Arias
AMES ROOM. Dise cando a aparencia da xente e dos obxectos é deturpada póla manipulacion da contorna do espazo no que son contemplados. Da “Encicoplaedia Britannica” Foto: Tono Arias
Miña sombra, meu espello
Cando un se contempla reflexado no espello a imaxe que de seu observa é a inversa da real, mentres que a sombra de un, a pesares de ser só silueta, si se corresponde directamente co propio corpo. Que aconteceria entón cunha “sombra-reflexo”? Seria esa, se cadra, a imaxe máis próxima ao “real”?
We are the robots
“Din algunhas voces documentadas que os avances tecnolóxicos estanos a levar cara a unha sociedade controlada polas computadoras. Eu coido que robots e androides xa están aquÃ, entre nós, agochados nos lugares máis insospeitadosÂ…
M.A.R.C.O.LEIDOSCOPIO
Esta é unha peza realizada especialmente para esta exposición, de feito é unha instalación que se montará “in situ” na propia galeria.
A linguaxe segreda das luvas
Quen abandona unha luva... deixa acaso unha mensaxe oculta a aqueles que nos atopamos con ela? É esta unha linguaxe de signos camuflada?
Caso pechado
Portas e xanelas tapiadas, máis que pechadas, máis que fechadas, pero non anuladas. Vestixios da historia e de historias, rastros do vivido e rexeitado, imposibilidade de volta atrás, negación da historia, cuberta dun libro que non se pode abrir, o portazo definitivoÂ…Algunhas tapadas ao bruto, con urxencia. Outras con arte e delicadeza, pero aÃnda asà deixando constancia de que alà houbo unha entrada/saida. E outras mesmo tapiadas hai tanto tempo que unha nova historia escomenza a se deixar ver sobre a negación da historia previa (por exemplo as que foron grafiteadas a posteriori, ou as dos Balcáns, que amosan rastros dos impactos do conflicto bélico).
