De prestado

A gala de entrega dos premios Mestre Mateo que celebrou a Academia Galega do Audiovisual o mes de maio contou con material técnico saído da nave de Agadic, como tamén as últimas películas rodadas este ano por Zircozine, Ficción Producciónes ou Saga Tv. Material escenográfico e e atrezzo do musical Galicia Caníval de Filmanova tamén saíron da bagaxe que ten o Centro Dramático Galego dos seus case trinta anos de existencia. A reutilización de espazo e material, servizo operativo case desde a creación do Centro Dramático Galego, convértese nunha fórmula atractiva agora que as partidas económicas se desinflan. O sector ve con bos ollos esta práctica, aínda que hai quen recorda que han de ser paralelas a outras políticas.

Atrezzo, material escénico, material técnico, plataformas, barras, dimmers, iluminacións… e o apoio de todo persoal técnico do plantel da Agadic para colaborar en cada proxecto realizado por calquera empresa ou entidade cultural galega sempre que non interrompa a actividade da institución. É un servizo que existe case desde que o Centro Dramático Galego se converteu nunha realidade e que agora se pretende potenciar, ante a redución orzamentaria. Segundo unha nota remitida pola Consellaría de Cultura e Educación, entidade á que está adscrita a Agadic, este ano acolléronse a esta fórmula unha trintena de proxectos culturais que van desde o sector audiovisual (material para rodaxes cinematográficas), ao teatral (cesión de material técnico ou de espazos nos que poder ensaiar) pasando por asociacións e entidades. Non son cartos, pero é outra fórmula que evita custes ás compañías que o solicitan.

Bo servizo, pero con outras medidas
Hugo Torres, da compañía Voadora explica que “a primeira vez que empregamos esta fórmula foi co noso espectáculo Súper 8 hai xa un tempo e gustounos a experiencia, non só por unha cuestión económica senón tamén por unha cuestión estética, da filosofía dos nosos propios espectáculos”. Son só propostas a instancia de cada compañía que solicita material que, en función das necesidades do Centro Dramático Galego, se ceden de balde. O caso de Voadora, no que este ano repetiron experiencia cunha residencia no Salón Teatro para Hugo implica “buscar un espazo en condicións onde ensaiar” e estan moi contentos co resultado e coa experiencia. Un dos exemplos máis actuais desta colaboración é o musical Galicia Canival. Agadic non achegou cartos ao espectáculo, pero si serviu para o ensaio e as audicións, así como tamén son fondos públicos tamén os sistemas de iluminación e de son xunto co apoio do personal propio do CDG.

Tanto a nave (sita no polígono Costa Vella en Santiago) como o escenario de Salón Teatro foron os locais de ensaio de Winnie son eu de Pífano Teatro, de ensaios do Coro da Rá ou do último espectáculo de Talía Teatro. “A colaboración forma parte da práctica normalidade de traballo do Centro Dramático Galego desde a súa existencia” asegura Celso Parada, de Teatro do Morcego, compañía que ten solicitado material ao CDG deste hai moito tempo. “É un servizo que funciona moi ben, que abarata algún custe á compañía, por exemplo este ano solicitamos unha plataforma e evitarmos ter que facer o gasto” recoñece ao tempo que asegura “ten que ser unha vía complementaria" ao resto da política teatral, con todas as súas medidas.

Coproducións, cesións e outras fórmulas
Houbo un tempo, no que as solicitudes de espazo tiñan unha forma máis regulada e mesmo implicaban partidas económicas. Foi o caso das Residencias Artísticas nas que, por convocatoria pública de concorrencia competitiva, as compañías solicitaban unha residencia e lles achegaban unha partida económica e a cesión do espazo. Conviviron no tempo coas peticións puntuais de espazo e solicitudes por parte das compañías pero que coa baixada de orzamentos, estas propostas desapareceron.

O servizo de préstamo e cesión de espazo non é exclusivo ao Centro Dramático Galego, xa que a outra unidade de produción de Agadic, o Centro Coreográfico Galego, conta cunha proposta semellante, aínda que con certas peculiaridades. O CCG conta cunha convocatoria de proxectos de coprodución para compañías das artes escénicas e do movemento que en 2011 eliminaba, por vez primeira desde a súa creación, a contía económica. A cambio ofrecía asesoramento técnico e artístico ás compañías. A esa convocatoria presentáronse varios proxectos, aídna que só un se adscribiu a este programa. Daquela, Mercedes Suárez, directora do CCG, apuntaba “hai compañías que só buscan o logotipo, pero a filosofía deste traballo pretende ir máis alá e achegar o coñecemento dos profesionais que traballan no centro, así como unhas instalación en condicións para ofrecer a máxima calidade”. O resultado foi Gharbo! que se estreou este mes de maio no Teatro Rosalía da Coruña con moi boa acollida. Era a fórmula que reorientou o CCG ante a reduccón orzmentaria e que quixo poñer en valor unha nova política baseada no que Mercedes explicou como “un asesoramento de calidade que tamén reviste no espectáculo”.