Álvarez apunta que nas súas tentativas por mesturar ritmos desde unha base tradicional empreguei guitarras e mandolinas a facer o ritmo de tambores ou pandeiretas, os baixos a xeito de bombos tradicionais e na voz recollín influencias do xeito de cantar de Florencio, o Cego dos Vilares. No entanto, o músico recoñece estando acostumado como estaba a cantar romances tradicionais, tiven que buscar novas expresións coa voz, xogar con outras liñas melódicas. Canda a mestura con ritmos foráneos, o disco mantén temas máis tradicionais, como son as Alboradas do Porriño e de Ourense, a Cantiga da Segada de Miranda (en mirandés) ou mesmo unha danza de espadas na que non faltan ecos de blues. Os irmáns Félix e Castor Castro co acordeón e a frauta, Xurxo Núñez na percusión e Álvaro Iglesias na guitarra acompañaron a Álvarez nesta aventura que gravou e produciu integramente na súa casa.
