Non coñecÃa a Walker Evans, Diane Arbus, Paul Strand, os grandes da fotografÃa do século XX, pero poderÃa telos tuteado coas súas imaxes. Virxilio Viéitez (1930-2008) era un gran artista sen sabelo. O seu esplendor poderá verse na exposición que abre mañá as súas portas no MARCO, porque a gran retrospectiva do ano exhibirá imaxes inéditas deste home de Soutelo de Montes que revolucionou para sempre o modo de captar e percibir a realidade.
“Era un gran artista sen sabelo” afirma Enrica Viganó, comisaria da exposición sobre Virxilio Viéitez que abre as súas portas mañá no Museo de Arte Contemporánea de Vigo (MARCO). “Na historia da fotografÃa hai casos disto, de fotos que naceron como álbumes de familia que se convertiron en pezas de arte” apunta esta experta en fotografÃa social. Foi a ollada inquieta de Keta, a súa filla, a que descubriu que nas latas de negativos e nos metros e metros de negativos enrolados que o seu pai gardaba na casa habÃa un verdadeiro tesouro. A exposición que abre mañá no MARCO exhibe parte dese inxente arquivo familiar (preto de 80.000 imaxes), pero tamén recolle as súas cámaras e preto dun centenar de fotografÃas vintage que saÃron das familias que pagaron e encargaron as fotos hai cincuenta anos. En resumidas contas “Descubrimos a historia dun fotógrafo de pueblo que se transformou en artista” define Viganò ao falar de imaxes de principio dos anos 50 ata a chegada do color a finais dos setenta e principios dos oitenta.
O selo Vieitez
“Hai varias constantes na súa obra pero unha das cousas que máis me impactou foi esa perfección formal que hai en todo o seu traballo. Sorprendeume ese traballo coidado, centrado e estudado que se recolle ata nas fotografÃa de accidentes que facÃa para as mutuas de seguros” explica a comisaria desta mostra. E ao lado desa perfección Viganò descubre ese respecto que Virxilio amosou por todo o que fotografaba: “polos peinados, polas roupas e por outros destalles vese que hai imaxes de xente dunha estrato social baixo, pero todos están retratados cunha dignidade e cun respecto inigualable”. Os rostros, as expresións, os fondos naturais ou mesmo a actitude posando con algún elemento foron construÃndo os sinais de identidade deste fotógrafo que fixo do retarto unha arte. Plasmou vodas, bautizos, comunións pero tamén os velorios e os mortos que foron o seu sustento económico cando regresou de Palamós a principios dos anos cincuenta para coidar a súa nai. Pero Vieitez puxo o seu encadre certero para inmortalizar con dignidade todas as súas encargas, que retrataron o traballo no agro, as matanzas, os bailes ou os partidos de fútbol da comarca de Terra de Montes, pero tamén os monumentais coches que traÃan os emigrantes de América, aqueles luxoso haiga que aparecÃan nos camiños rurais. Coas súas imaxes reconstrúese con exhaustividade e coidado tanto a situación xerada pola emigración, como as formas de vida da comarca de Terra de Montes durante un par de décadas.
O MARCO dedÃcalle a gran restropectiva do ano que se poderá ver ata o 24 de abril de 2011. “Tiña o temor de que se abrira outra mirada de Virxilio que o disolvese, pero creo que o resultado final engrandeceo”. Era de carácter reservado pero a súa filla considera que esta mostra serÃa do seu agrado “penso que el estarÃa rindo como nos imos rir nós nesta exposición” asegura Keta. Esta exopsición recolle, alén do seu carácter humano, do seu respecto polos retratados, o gusto polos exteriores e a luz natural, a súa escaseza de medios e unha reveladora austeridade que non abandonou xamais. “Creo, afirma a súa filla, que Virxilio se xubilou o dÃa que deixou de facer fotografÃas”.
“Era un gran artista sen sabelo” afirma Enrica Viganó, comisaria da exposición sobre Virxilio Viéitez que abre as súas portas mañá no Museo de Arte Contemporánea de Vigo (MARCO). “Na historia da fotografÃa hai casos disto, de fotos que naceron como álbumes de familia que se convertiron en pezas de arte” apunta esta experta en fotografÃa social. Foi a ollada inquieta de Keta, a súa filla, a que descubriu que nas latas de negativos e nos metros e metros de negativos enrolados que o seu pai gardaba na casa habÃa un verdadeiro tesouro. A exposición que abre mañá no MARCO exhibe parte dese inxente arquivo familiar (preto de 80.000 imaxes), pero tamén recolle as súas cámaras e preto dun centenar de fotografÃas vintage que saÃron das familias que pagaron e encargaron as fotos hai cincuenta anos. En resumidas contas “Descubrimos a historia dun fotógrafo de pueblo que se transformou en artista” define Viganò ao falar de imaxes de principio dos anos 50 ata a chegada do color a finais dos setenta e principios dos oitenta.
O selo Vieitez
“Hai varias constantes na súa obra pero unha das cousas que máis me impactou foi esa perfección formal que hai en todo o seu traballo. Sorprendeume ese traballo coidado, centrado e estudado que se recolle ata nas fotografÃa de accidentes que facÃa para as mutuas de seguros” explica a comisaria desta mostra. E ao lado desa perfección Viganò descubre ese respecto que Virxilio amosou por todo o que fotografaba: “polos peinados, polas roupas e por outros destalles vese que hai imaxes de xente dunha estrato social baixo, pero todos están retratados cunha dignidade e cun respecto inigualable”. Os rostros, as expresións, os fondos naturais ou mesmo a actitude posando con algún elemento foron construÃndo os sinais de identidade deste fotógrafo que fixo do retarto unha arte. Plasmou vodas, bautizos, comunións pero tamén os velorios e os mortos que foron o seu sustento económico cando regresou de Palamós a principios dos anos cincuenta para coidar a súa nai. Pero Vieitez puxo o seu encadre certero para inmortalizar con dignidade todas as súas encargas, que retrataron o traballo no agro, as matanzas, os bailes ou os partidos de fútbol da comarca de Terra de Montes, pero tamén os monumentais coches que traÃan os emigrantes de América, aqueles luxoso haiga que aparecÃan nos camiños rurais. Coas súas imaxes reconstrúese con exhaustividade e coidado tanto a situación xerada pola emigración, como as formas de vida da comarca de Terra de Montes durante un par de décadas.
O MARCO dedÃcalle a gran restropectiva do ano que se poderá ver ata o 24 de abril de 2011. “Tiña o temor de que se abrira outra mirada de Virxilio que o disolvese, pero creo que o resultado final engrandeceo”. Era de carácter reservado pero a súa filla considera que esta mostra serÃa do seu agrado “penso que el estarÃa rindo como nos imos rir nós nesta exposición” asegura Keta. Esta exopsición recolle, alén do seu carácter humano, do seu respecto polos retratados, o gusto polos exteriores e a luz natural, a súa escaseza de medios e unha reveladora austeridade que non abandonou xamais. “Creo, afirma a súa filla, que Virxilio se xubilou o dÃa que deixou de facer fotografÃas”.