¿Que pasa cando os corpos deciden deixar de ser unha parte do espacio e se poñen a interpretalo? Pasa que xorden cousas como “o corpo do delicto”, “lambe o meu corpo lÃquido” ou “corpos en produccións, corpos producidos”, que non son nin máis nin menos que as diferentes formas de concibir o noso corpo no espacio público da man de diferentes artistas. Este proxecto chámase, como non podÃa ser doutro xeito, “Corpos en producción”.
É moito máis que un proxecto artÃstico, é unha filosofÃa, unha forma de entender o espacio público, xusto onde o concepto é imposible, desde o privado, desde a individualidade de cada un. Os que forman parte deste proxecto comezaron sorprendendo, escandalizando ou abafando ó mundo (as interpretacións foron moi subxectivas e variadas) con propostas estéticas, persoais das reflexións que os corpos gardan, mediadas pola polÃtica, o sexo e a arte, no que un espacio como Compostela pode suscitar. Un bo exemplo da polémica aconteceu cando se presentaron os carteis desta iniciativa no que era unha rolda habitual, que acabou por converterse nun espacio de debate e de confrontación dialéctica que durou case dúas horas.
Estes “Corpos” teñen dúas partes: unha creativa, e xa iniciada no mes de febreiro, para expor nun espacio a visión dos artistas sobre os obxectos de reflexión (a teorÃa dos xéneros, da súa visibilidade e a súa representación no espacio público) e outra máis teórica que se culmina o mes de febreiro próximo no CGAC cun seminario ó que acudirán desde literatos ata teóricos sobre polÃtica, feminismo....
Santiago espacio público
Esta reflexión ten un lugar: Santiago. Un espacio que foi determinante para o resultado deste producto. “Non é aleatorio, asegura MarÃa Ruido unha das coordinadoras deste evento, as caracterÃsticas da cidade determinaron que fose aquà e non noutro lado onde se realizase o proxecto, porque é un espacio con historia, ecléctico, un espacio público, de negocios, cunha mestura artÃstica e con dúas zonas ben diferenciadas: o ensanche e o casco histórico”. Era o espacio óptimo para reflexionar sobre a polÃtica dos xéneros, sobre os conceptos e as diferentes dimensións que os espacios producÃan e que os artistas materializaban en lugares e con formas nas que a arte viña xogando un papel secundario, ou canto menos, irrelevante. Eran os carteis, a linguaxe da publicidade o que viña supoñer, xa non só unha venda directa dun producto, senón un servicio: o da arte como vehÃculo da reflexión.
E asà foi nunha primeira etapa onde os artistas galegos eran os protagonistas. Foi cando Xoán Anleo desempoou uns zapatos de tacón azul, no que el entendeu “como a representación do suxeito e o delicto que comporta ter estes zapatos de tacón alto, sobre todo dentro da identidade Queer”. “Corpos” é, segundo el, moito máis que arte. É arte cun contido que reflexiona sobre a teorÃa dos sexos e sobre a importancia que devén no espacio público (de aà que fosen as concellerÃas de Muller e Urbanismo as máis implicadas neste proxecto) e que se sirve del para expor arte. Xoán explica que unha das novidades de “Corpos” foi “a proposta extraordinaria amosar que a arte non é o espacio expositivo tradicional das galerÃas, dos museos, senón que tamén o ambiente exterior a arte pública, e rachar as fronteiras que existen habitualmente entre a alta e a baixa cultura, entre puntos e espacios pechados”.
Con Anleo compartiron protagonismo nesta primeira parte os galegos, Uqui Permui (a outra coordinadora do proxecto), Carmen Nogueira & Antonio Doñate e Manuel Olveira con proxectos tan imaxinativos como universais. En parte porque Santiago é un universo e representa outro universo.
A segunda parte deste proxecto que durará ata o febreiro próximo comeza agora. Para esta fin de semana, as coordinadoras propuxeron un encontro, un obradoiro entre artistas (que xa non son só galegos, senón que chegan desde diferentes puntos do Estado) para establecer as liñas da súa proposta que se terán que materializar en decembro. “Para eso, afirma MarÃa Ruido, presentaranse as súas propostas e discutirase un dossier de traballo (no que figuran textos sobre a teorÃa dos xéneros, polÃtica, intervención arquitectónica no espacio público) e ó que se lle incorporan unha serie de pelÃculas e demais materiais que irán traendo a xente que participa no seminario”.
O proxecto culminará en febreiro, desde un punto de vista máis teórico e diferenciado do talante práctico co que comezou, cun seminario que se desenvolverá no CGAC con relatorios e mesas de traballo que reunirán a representantes das diferentes disciplinas que tratarán as múltiples liñas transversais que se derivan da reflexión sobre o concepto do público: o espacio, a arte, a literatura, a polÃtica....
Público en todo o seu sentido
“Corpos” é atÃpico, no fondo, na forma, na concepción, na súa presencia e na forma na que interactúa con ese público. Pero xoga, desde o lado da organización, cun flirteo co público que pode dar pé a novas reflexións. “Corpos” é público en todo o seu sentido, concepción e explotación. Asegura MarÃa Ruido que “sen o público non poderÃa existir”, e nesa afirmación refÃrese tamén polo seu financiamento. De feito, foi custeado por institucións públicas (o Concello desde as concellerÃas de Muller e Urbanismo, a Universidade de Santiago e o Centro Galego de Arte Contemporánea), o que implica, segundo as coordinadoras “unha maior responsabilidade”.
Esa dimensión pública implica tratar ós artistas como profesionais pagados pola súa creatividade, polas súas horas de esforzo e de tesón que prestan a un obxecto material como é a súa obra. “E non ó revés, como se está a facer habitualmente no mundo da arte onde ó artista só se lle paga o obxecto, a súa peza, o seu traballo.”
Asegura MarÃa Ruido que “Corpos” é un “proxecto agotador, difÃcil de sacar adiante” pero que non pola súa caracterÃstica innovadora serÃa bo repetilo con certa frecuencia, entre outras cousas, porque desvirtúa o sentido da reflexión e sobre todo “porque non está feito con vocación de continuidade”.
É moito máis que un proxecto artÃstico, é unha filosofÃa, unha forma de entender o espacio público, xusto onde o concepto é imposible, desde o privado, desde a individualidade de cada un. Os que forman parte deste proxecto comezaron sorprendendo, escandalizando ou abafando ó mundo (as interpretacións foron moi subxectivas e variadas) con propostas estéticas, persoais das reflexións que os corpos gardan, mediadas pola polÃtica, o sexo e a arte, no que un espacio como Compostela pode suscitar. Un bo exemplo da polémica aconteceu cando se presentaron os carteis desta iniciativa no que era unha rolda habitual, que acabou por converterse nun espacio de debate e de confrontación dialéctica que durou case dúas horas.
Estes “Corpos” teñen dúas partes: unha creativa, e xa iniciada no mes de febreiro, para expor nun espacio a visión dos artistas sobre os obxectos de reflexión (a teorÃa dos xéneros, da súa visibilidade e a súa representación no espacio público) e outra máis teórica que se culmina o mes de febreiro próximo no CGAC cun seminario ó que acudirán desde literatos ata teóricos sobre polÃtica, feminismo....
Santiago espacio público
Esta reflexión ten un lugar: Santiago. Un espacio que foi determinante para o resultado deste producto. “Non é aleatorio, asegura MarÃa Ruido unha das coordinadoras deste evento, as caracterÃsticas da cidade determinaron que fose aquà e non noutro lado onde se realizase o proxecto, porque é un espacio con historia, ecléctico, un espacio público, de negocios, cunha mestura artÃstica e con dúas zonas ben diferenciadas: o ensanche e o casco histórico”. Era o espacio óptimo para reflexionar sobre a polÃtica dos xéneros, sobre os conceptos e as diferentes dimensións que os espacios producÃan e que os artistas materializaban en lugares e con formas nas que a arte viña xogando un papel secundario, ou canto menos, irrelevante. Eran os carteis, a linguaxe da publicidade o que viña supoñer, xa non só unha venda directa dun producto, senón un servicio: o da arte como vehÃculo da reflexión.
E asà foi nunha primeira etapa onde os artistas galegos eran os protagonistas. Foi cando Xoán Anleo desempoou uns zapatos de tacón azul, no que el entendeu “como a representación do suxeito e o delicto que comporta ter estes zapatos de tacón alto, sobre todo dentro da identidade Queer”. “Corpos” é, segundo el, moito máis que arte. É arte cun contido que reflexiona sobre a teorÃa dos sexos e sobre a importancia que devén no espacio público (de aà que fosen as concellerÃas de Muller e Urbanismo as máis implicadas neste proxecto) e que se sirve del para expor arte. Xoán explica que unha das novidades de “Corpos” foi “a proposta extraordinaria amosar que a arte non é o espacio expositivo tradicional das galerÃas, dos museos, senón que tamén o ambiente exterior a arte pública, e rachar as fronteiras que existen habitualmente entre a alta e a baixa cultura, entre puntos e espacios pechados”.
Con Anleo compartiron protagonismo nesta primeira parte os galegos, Uqui Permui (a outra coordinadora do proxecto), Carmen Nogueira & Antonio Doñate e Manuel Olveira con proxectos tan imaxinativos como universais. En parte porque Santiago é un universo e representa outro universo.
A segunda parte deste proxecto que durará ata o febreiro próximo comeza agora. Para esta fin de semana, as coordinadoras propuxeron un encontro, un obradoiro entre artistas (que xa non son só galegos, senón que chegan desde diferentes puntos do Estado) para establecer as liñas da súa proposta que se terán que materializar en decembro. “Para eso, afirma MarÃa Ruido, presentaranse as súas propostas e discutirase un dossier de traballo (no que figuran textos sobre a teorÃa dos xéneros, polÃtica, intervención arquitectónica no espacio público) e ó que se lle incorporan unha serie de pelÃculas e demais materiais que irán traendo a xente que participa no seminario”.
O proxecto culminará en febreiro, desde un punto de vista máis teórico e diferenciado do talante práctico co que comezou, cun seminario que se desenvolverá no CGAC con relatorios e mesas de traballo que reunirán a representantes das diferentes disciplinas que tratarán as múltiples liñas transversais que se derivan da reflexión sobre o concepto do público: o espacio, a arte, a literatura, a polÃtica....
Público en todo o seu sentido
“Corpos” é atÃpico, no fondo, na forma, na concepción, na súa presencia e na forma na que interactúa con ese público. Pero xoga, desde o lado da organización, cun flirteo co público que pode dar pé a novas reflexións. “Corpos” é público en todo o seu sentido, concepción e explotación. Asegura MarÃa Ruido que “sen o público non poderÃa existir”, e nesa afirmación refÃrese tamén polo seu financiamento. De feito, foi custeado por institucións públicas (o Concello desde as concellerÃas de Muller e Urbanismo, a Universidade de Santiago e o Centro Galego de Arte Contemporánea), o que implica, segundo as coordinadoras “unha maior responsabilidade”.
Esa dimensión pública implica tratar ós artistas como profesionais pagados pola súa creatividade, polas súas horas de esforzo e de tesón que prestan a un obxecto material como é a súa obra. “E non ó revés, como se está a facer habitualmente no mundo da arte onde ó artista só se lle paga o obxecto, a súa peza, o seu traballo.”
Asegura MarÃa Ruido que “Corpos” é un “proxecto agotador, difÃcil de sacar adiante” pero que non pola súa caracterÃstica innovadora serÃa bo repetilo con certa frecuencia, entre outras cousas, porque desvirtúa o sentido da reflexión e sobre todo “porque non está feito con vocación de continuidade”.
