Algo pasa en Narón

Non chega aos 40.000 habitantes pero conta con 700 abonados ao Pazo da Cultura. Un edificio que ten o espazo escénico máis grande de Galicia e que conta con actividades todas as fins de semana. Na súa programación prevista para este final de ano figuran seis estreas (Lagarta, Lagarta, Teatro do Noroeste, Espello Cóncavo, Teatro do Atlántico, Teatro do Morcego) e a maioría de espectáculos que van á Feira Galega das Artes Escénicas xa pasaron por alí. Por non falar de que é un dos cinco concellos de Galicia que figuran na rede estatal de teatros e auditorios. Algo pasa en Narón.

As compañías que elixen Narón para estrear os seus espectáculos téñeno claro. Para Arturo López, de Espello Cóncavo que acaba de presentar esta fin de semana nese escenario a súa obra Limpeza de sangue, “Narón é o exemplo do que se debe facer”. “Póñennos todas as facilidades para presentar os espectáculos, poñen a disposición o auditorio toda a semana para os ensaios e de xeito gratuíto” explica Ernesto Chao, director de Lagarta, Lagarta que estreou alí a súa última montaxe Cásting. En total, neste ultimo trimestre do ano pasarán por Narón doce compañías (galegas, españolas e mesmo unha chilena), e a metade delas estrearán espectáculo alí. Arturo López incide na importancia de Narón no mundo das artes escénicas “porque programa moito teatro, os mellores grupos e as mellores compañías pasarán por alí e, ademais, o público responde”. A día de hoxe, existen 700 aboados ao Pazo da Cultura e unhas medias de espectadores que oscilan entre os 350 e os 450 espectáculo. Ser aboado implica un desconto do 30% con respecto ao prezo normal da entrada (8 euros) e unha reserva de praza que se garante ata tres días antes da función grazas a un sistema informático deseñado especificamente para as características do público de Narón. Pero existe, outra variable que xustifica toda esta actividade: un padroado municipal da Cultura que ten moi claro a súa aposta pola cultura en xeral e polas artes escénicas en particular. Máis un técnico de cultura, Luciano Fernández, que leva anos desenvolvendo un traballo exemplar.

A especificidade de Narón
“Penso que as compañías teñen conciencia de que Narón é un lugar que ama o teatro” explica Luciano Fernández. Pero non é algo recente, senón que se remonta aos anos cincuenta, cando existían tres parroquias con compañías de teatro amador. Lonxe de esmorecer toda esa afección, foise canalizando desde o concello ata crear obradoiros de teatro, grupos de teatro amadores, máis unha escola de formación de actores e actrices. De xeito paralelo, “desde hai quince anos temos unha programación de teatro estable que, en palabras de Luciano Fernández, posibilita que de setembro a xuño todas os sábados hai funcións programadas”. Foi en 1993 cando Narón puxo en marcha a primeira gran campaña de captación de público. Baixo o slogan “Os sábados hai algo máis que fútbol, vén ao teatro” pretendeu canalizar cara o patio de butacas a todos os afeccionados que se formaban e actuaban nas escolas e grupos da localidade. O resultado non foi malo e, ademais, supuxo “que a xente soubera que existía unha posibilidade, que todas as fins de semana se programa algo no auditorio municipal” explica este técnico. Co tempo, e co traballo continuado de Luciano Fernández (que asiste a gran parte de feiras e encontros e ve unha media de trescentos espectáculos ao ano) conseguiuse que, ademais de saber que existe programación, en Narón todo o que e programa é de calidade. “Non só programamos para o público, senón que imos un pouco máis alá porque pensamos que é parte da nosa obriga. Se o teatro privado ten que garantir os ingresos, nós debemos garantir máis a liberdade de expresión” afirma Luciano. Grazas a esa visión do que é a programación nun espazo público, Narón foi un dos primeiros concellos por apostar por Matarile Teatro (houbo funcións que alén da súa propia sala, a Galán, só fixeron en Narón en Galicia), por Pisando Ovos (compañía de danza) cando comezou, ou mesmo foi un dos trece escenarios polos que se representou en toda España un espectáculo sobre a loucura no que participaron xentes en tratamento psiquiátrico. Os froitos deste traballo que levan sementando varias décadas, agroman cunha ollada rápida á programación dun Pazo da Cultura que ten o espazo escénico máis grande de toda Galicia.