A historia do CDG adormece nun polígono santiagués

De Woyzeck (1984) a coprodución de Porque o meniño se coce na polenta? pasando por Ricardo III, Os vellos non deben de namorarse ou Noite de Reis. O vestiario, atrezzo, máscaras. Todo aquel material que serviu para recrear os universos que representaba cada función do Centro Dramático Galego gárdanse nunha nave do polígono santiagués. Entramos nela para visitar 26 anos de teatro público.

A nave, como popularmente lle chaman os membros de Agadic é un recinto que ten menos de dous anos ao que se trasladaron, despois dun longo proceso de inventariado, todo o material que permitiu caracterizar aos actores e cubrir os escenarios da historia do Centro Dramático Galego. Chegouse a falar de crear un museo que exhibise todo ese patrimonio efémero, pero a idea non chegou a ser nin un proxecto. Da man da anteriora xefa de produción do CDG, Cecilia Carballido, percorremos as instalacións deste edificio para redescubrir a historia do teatro público, a través do seu patrimonio inanimado. Malia que os fondos de vestiario non se prestan, neste espazo hai material que pode ser cedido previa solicitude á xefatura de produción (agora, Belén Brandido).