Continuando coa idea de que Compostela posúe lugares con todo tipo de ambientes para programar espectáculos, os organizadores do Festival dos Abrazos decidiron contactar con tres escritores para lles pedir que achegasen as sensacións que lles producen os campos abertos, estacións de paso e espazos íntimos nos que se artella o festival. A través destas categorías, Paula Carballeira, Marcos Calveiro e Rosa Aneiros descúbrennos un xeito diferente de ollar a cidade.
Paula Carballeira describe os parques:
"É poñer un pé na herba e esquecer. Quedan ás costas os sons da cidade, as carreiras, os berros, o balbordo constante do tráfico e a xente. Ábrese diante o verde que resiste como resistiu sempre, os susurros das follas, os segredos que agocha o vento entre as árbores. Vólveste cómplice de quen camiña coma ti, enchendo os zapatos de terra, mollando os pés coa auga que enchoupa o céspede de mañá, e respiras, e lembras que ti tamén es terra, e árbore, e vento, e esqueces, esqueces o que en realidade non importa".
Marcos Calveiro fala das estacións de paso:
Deter o tránsito nas estacións de paso. Estartelar os ollos e abrazar as pedras. Escoitar en silencio e sentir o seu alento. Abraiarnos coa súa impoñente presenza, dos seus avesíos alicerces aos monstros riseiros que moran enriba dos fumeiros. Pousar as mans sobre o seu corpo enfeitado de frisos e grilandas e, degoirados, percorrer as lenes engurras do tempo. Descifrar o seu murmurio sagrado, o nobelo de vidas que conforman o seu do pasado, o resón das voces que tamén as acariñaron. Deter o tránsito nas estacións de paso. Estartelar os ollos e abrazar as pedras. Escoitar en silencio e sentir o seu alento.
Rosa Aneiros amósanos os recantos menos coñecidos:
Murmura Marica Campo: Confeso que estou tola: eu vivo no tellado da casa e cando chove bebo a chuvia que cae e dela me alimento. Así, ebrios polos tellados vivimos Compostela os que sempre a transitamos. Fuxindo do balbordo, dos eternos estranxeiros desta terra que é granito. Sobre as tellas, desafiando as alturas das miradas alleas que nos intimidan e nos lembran que esta cidade nunca será nosa. Que sempre será de quen a anda. De cando en vez, cansamos de abeirar os soños polos desaugadoiros e descendemos, ao abrigo da lúa de camelias, para buscar aqueles recunchos non profanados, secretos, nosos. Confeso que estou tola: Porque vén ser que alobo cando a lúa é máis grande e branquiamarelea na pupila do mundo. Daquela escoito músicas de tambores e frautas e bailo cos pés nús no cavorco da noite.
Estacion de paso: Praza do obradoiro
Foto: Esme L. Castro
Bradan os touros nos currais. Inquisidores, cóengos e fidalgos ateigan os taboados. Badalea a campá e o primeiro da tarde sae ao albeiro na praza do Hospital.
Texto de Marcos Calveiro
Espazo íntimo: Pazo de Fonseca
Foto: Esme L. Castro
A sombra dos xinkgos abraza o pensamento de Fonseca ao ritmo dos latexos da Berenguela na Compostela inefábel, camelia en pedra florecida, pazo para a eternidade de Manuel María.
Texto de Rosa Aneiros
Campo aberto: Paseo da Alameda
Foto: Esme L. Castro
Intentas non mirar para a catedral. Intentas escoitar como se queixan as follas secas do outono debaixo dos teus pés. Intentas non mirar, pero miras de esguello.
Texto de Paula Carballeira
Estación de paso: Vía Sacra
Foto: Esme L. Castro
Enriba da crista das ondas, o peixe serra axéxanos. Submiso namorado que a nosa vontade fará súa antes de rachar as redes e afundirse no mar da desidia.
Texto de Marcos Calveiro
Espazo íntimo: calexa de entre Algalias
Foto: Esme L. Castro
Salvador G. Bodaño: Compostela é unha rúa longa na memoria onde vagan os nomes e as horas que cada quen recorda. Unha rúa inmensa, como esta calella diminuta que conduce ao seu corazón bandeira.
Texto de Rosa Aneiros
Estación de paso: Praza da Quintana
Foto: Esme L. Castro
Corenta e oito son as fiestras do silencio, estartelados ollos de enferruxadas celosías que esculcan con saudade un mundo prohibido de voces e acenos.
Texto de Marcos Calveiro