CRÍTICA
Bailar o presente
Por Beatriz Bravo
Dende pequenos habituámonos a definirnos a traves das nosas eleccións. O universo divídese organizadamente para nós nunha serie ilimitada de elementos contrapostos entre os que nos obrigamos a escoller, identificándonos no camiño con outros individuos dos nosos gustos e recoñecendo os diferentes.
Quique Peon reivindica o equilibrio, o dereito a defender as pequenas incoherencias do existir. Na nosa identidade poden darse a man en harmonia o masculino e o feminino, a ledicia e a dor, o moderno e o enxebre. Pequenas e grandes doses que se fusionan e constréen o noso eu e lle outorgan unicidade.
Ovay berra o dereito a expresarse sen medo dende o presente, cruzando fronteiras, explorando tódolos recursos que atopa o seu alcance. Canción, baile, son, poesía do movemento, humor, pintan coas súas cores un espectáculo no que o publico se vai mergullando ata sentirse complice. Pero, sobre todo, o primeiro espectáculo de Quique Peon Cia elixe loitar polo propio e sinalar a responsabilidade que temos todos se deixamos que o noso esmoreza. Bailar o presente versus esvaecerse no pasado.
Unha mostra de Ovay
