CRÍTICA
Eco, de Ivánmarcos
andrea a. pino
Ser nas cousas, ser para as cousas, entre as cousas.
Eco. O corpo de Iván Marcos en permanente desterro de si mesmo.
Unha cousa é o ollo da cámara que pende do teito, o espazo bidimensional da pantalla do fondo, unha casa de bonecas, o micro; pero tamén a palabra diferida de Iván, a imaxe múltiple de Iván, o recordo de Iván, o seu xeonllo; a mirada do espectador, o seu desexo. Obxectivar e obxectualizar as relacións que nos constrúen esixe unha labor de disección minuciosa. Tendido baixo o foco de luz e sobre a plataforma circular xiratoria, o actor en movemento semella un becho de observación microscópica. A metáfora obriga ao desconcerto, pero tamén a unha reflexión íntima sobre os procesos de construción da identidade.
Eco elabora unha visión do corpo como sitio de diferenzas e unha comprensión nómade do suxeito, en termos de afección e ligazón. A conformación do eu, múltiple e diferencial, depende da nosa capacidade para establecer relacións cunha pluralidade de outros, incluídos os outros non humanos. Mediante unha linguaxe teatral heteroxénea e interdisciplinar, o artista sobreexponse para se descompoñer en fragmentos de experiencia e así poder investigarse no eco das zonas de paso, no entre das diferenzas que o habitan. O espectáculo, un mapa de conexións que se expande por e máis aló da propia obra, propón o noso desprazamento constante a través da ruína. Quizais porque camiñarnos entre os fragmentos sexa a mellor maneira de entender que non hai un todo.
O traballo de Iván Marcos está na liña do teatro conceptual e performativo, así como do teatro físico. De todas as propostas presentes nesta edición da Feira, Eco de seguro será unha das máis sorprendentes.
Eco, de Ivánmarcos
andrea a. pino
Ser nas cousas, ser para as cousas, entre as cousas.
Eco. O corpo de Iván Marcos en permanente desterro de si mesmo.
Unha cousa é o ollo da cámara que pende do teito, o espazo bidimensional da pantalla do fondo, unha casa de bonecas, o micro; pero tamén a palabra diferida de Iván, a imaxe múltiple de Iván, o recordo de Iván, o seu xeonllo; a mirada do espectador, o seu desexo. Obxectivar e obxectualizar as relacións que nos constrúen esixe unha labor de disección minuciosa. Tendido baixo o foco de luz e sobre a plataforma circular xiratoria, o actor en movemento semella un becho de observación microscópica. A metáfora obriga ao desconcerto, pero tamén a unha reflexión íntima sobre os procesos de construción da identidade.
Eco elabora unha visión do corpo como sitio de diferenzas e unha comprensión nómade do suxeito, en termos de afección e ligazón. A conformación do eu, múltiple e diferencial, depende da nosa capacidade para establecer relacións cunha pluralidade de outros, incluídos os outros non humanos. Mediante unha linguaxe teatral heteroxénea e interdisciplinar, o artista sobreexponse para se descompoñer en fragmentos de experiencia e así poder investigarse no eco das zonas de paso, no entre das diferenzas que o habitan. O espectáculo, un mapa de conexións que se expande por e máis aló da propia obra, propón o noso desprazamento constante a través da ruína. Quizais porque camiñarnos entre os fragmentos sexa a mellor maneira de entender que non hai un todo.
O traballo de Iván Marcos está na liña do teatro conceptual e performativo, así como do teatro físico. De todas as propostas presentes nesta edición da Feira, Eco de seguro será unha das máis sorprendentes.
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
© tono arias fotografía
