Con Obra ábrese a triloxÃa No coment project,na que os membros de Excéntricas queren explorar formas teatrais mestizas e fronteirizas, nas cales convivan e choquen diversas formas teatrais de facer comedia que normalmente non se mesturan. Nesta primeira entrega mesturan a "operarios da construción civil" procedentes de distintas culturas nun dos andares máis altos dun rañaceos, nun debate intenso sobre a falla de amor, os gustos gastronómicos, as modas en arquitectura, os deportes, o medo á morte accidental, a vocación profesional, o mito sexual da clase operaria, os delicados gustos cinematográficos...
No andar oitenta e un dun
R
A
Ñ
A
C
E
O
S
ter vertixe serÃa un problema. Hai que poder moverse con soltura, gabear polos andamios, saltar dun lado ó outro. Mesmo dun xénero a outro, xa que estamos, e sen mirar para abaixo. O arquitecto Cadaval e os seus obreiros funden pantomima e musical. Aloumiñan o cinema mudo. E como experimentados comediantes, non esquecen deixar algo de espazo para o drama. Ou quizais comprirÃa dicir que permiten que tres personaxes dramáticos se perdan no escenario a medio facer dunha comedia.
En Obra todo está en construcción. O edificio. O decorado. A forma teatral. Os actores, que rin de si mesmos e xogan a reinventarse unha e outra vez. O público, que non sabe que xiro poden dar os planos e que quizais e o único consciente de que o chan queda moi lonxe.
Obra, herdeira do mellor Chaplin en tantos momentos, amosa que a poesÃa pode estar en calquera parte. Mesmo esquecida nunha táboa a moitos metros de altura. Xusto no mellor sitio para practicar claqué.
CrÃtica
“En construcción” por Beatriz Bravo
No andar oitenta e un dun
R
A
Ñ
A
C
E
O
S
ter vertixe serÃa un problema. Hai que poder moverse con soltura, gabear polos andamios, saltar dun lado ó outro. Mesmo dun xénero a outro, xa que estamos, e sen mirar para abaixo. O arquitecto Cadaval e os seus obreiros funden pantomima e musical. Aloumiñan o cinema mudo. E como experimentados comediantes, non esquecen deixar algo de espazo para o drama. Ou quizais comprirÃa dicir que permiten que tres personaxes dramáticos se perdan no escenario a medio facer dunha comedia.
En Obra todo está en construcción. O edificio. O decorado. A forma teatral. Os actores, que rin de si mesmos e xogan a reinventarse unha e outra vez. O público, que non sabe que xiro poden dar os planos e que quizais e o único consciente de que o chan queda moi lonxe.
Obra, herdeira do mellor Chaplin en tantos momentos, amosa que a poesÃa pode estar en calquera parte. Mesmo esquecida nunha táboa a moitos metros de altura. Xusto no mellor sitio para practicar claqué.