O “Proxecto Edición” foi o exemplo máis palpable da relación entre os centros de arte contemporánea do paÃs. Pero quixemos ir máis alá e ver se os nosos artistas, público, ou crÃtica trascendÃan os contornos da Galicia administrativa e achegaban algún tipo de relación con centros próximos. Falamos cos responsables do Musac (Valladolid) e Laboral (Xixón) para coñecer as conexións galegas no eixo atlántico da arte contemporánea.
Nun radio de 250 quilómetros hai ata cinco centros de arte contemporánea de recoñecido prestixio. Son o CGAC (Santiago), MARCO (Vigo), Laboral (Xixón), MUSAC (Valladolid) e Museo Serralves (Porto). Son centros que teñen como fÃo de conexión abordar a arte contemporánea, pero cada un deles presenta matices paralelos que os converten en centros únicos, diferenciados e, sobre todo, complementarios.
Conexión cantábrica
Rosina Gómez Baeza aterrou en Santiago no mes de febreiro para presentar “Laboral” un centro relacionado coas novas tecnoloxÃas, diferenciado e atÃpico tanto pola súa ubicación, senón tamén polo feito de atraer a arte ao mundo fabril xixonés. A súa presentación en Santiago (feito que non se repetiu en moitas localidades) evidenciou de xeito solapado que existÃan vÃnculos de conexión con Galicia.
Rosina asegura que “temos moi boa relación tanto co CGAC coma co MARCO que fai que esteamos nun diálogo permanente e continuado”. Malia a xuventude deste centro, están a desenvolver unha tupida rede de contactos entre os que Galicia queda moi ben parada. Pero non só cos centros públicos citados con anterioridade senón tamén con entidades privadas. “Iniciamos conversas con Caixanova, para abrir vÃas de colaboración na arte dixital e videoxogos”, explica Rosina Gómez ao tempo que apunta que “queremos estimular esa creatividade galega e estamos abertos a dar paso a producións artÃsticas relacionadas coa artes visuais, coas artes creativas e con diferentes aspectos como a moda ou a xoierÃa”
A directora deste centro de arte e creación industrial considera que existen fÃos de conexión cos diferentes centros contemporáneos. Rosina refÃrese á “corniche” para referirse á fachada atlántica que na súa opinión comeza en Porto, remata en Xixón e que deixa polo medio un amplo territorio co que Laboral pretende trazar fÃos de conexión. “Mantivemos unha aproximación no seu momento, pero nós estamos iniciando a nosa singradura. Nestes dous últimos meses estivemos pendentes da inauguración do centro, de celebración dun festival importante, talleres e concursos pero confÃo en que retomaremos os contactos” explica Rosina.
Conexión meseta
No trazado Galicia-Madrid (tanto de ida como de volta) hai unha parada case obrigada: Valladolid. Alà érguese o MUSAC (Museo de Arte Contemporánea de Castela e León) que desenvolve un traballo destacado. As súas inauguracións (cada tres meses) son multitudinarias, con personalidades relevantes no mundo da arte e o seu conservador-xefe, AgustÃn Pérez Rubio, asegura que “tal e como veñen de Galicia, nós tamén asistimos ás inauguracións alÃ; existe unha boa relación”. Unha conexión que se plasma en varias frontes: público, artistas e centros. No primeiro aspecto AgustÃn Pérez destaca a proximidade xeográfica que resulta determinante para que chegue ata o museo público galego. Ademais, o conservador xefe do MUSAC destaca que “sempre vemos xente galega polas salas e, sobre todo, moitos estudantes. De feito, Xoan Anleo estivo hai pouco cun grupo de alumnos que viñeran no dÃa”. Nesta liña, León está nese camiño a Madrid que o converten nunha parada case obrigada na viaxe.
Paralelamente, o MUSAC desenvolve relacións interesantes co CGAC e co MARCO. “Siempre estamos en contacto, cedemos pezasÂ… pero non só cos centros públicos, senón tamen con calquera fundación ou centro privado que sempre ofrece a posibilidade de ceder pezas da colección” asegura AgustÃn Pérez quen tamén recoñece que o importante é interesarse polo que fan os demais, non repetir programaciones nin artistas. Incide asÃ, na idea da complementariedade necesaria para que o proxecto artÃstico do noroeste peninsular siga a gañar adeptos. “Creo que o interesante, asegura AgustÃn, é que cada museo destaca un tipo de programación, son complementarias, Laboral está especializado en novas tecnoloxÃas, mentres que co MARCO e co CGAC, que poderÃa haber afinidades e, pola contra, sempre acaba sumando”.
Polo demais, AgustÃn Pérez explica que “con centros tan próximos non acostumamos a coproducir, a polÃtica do MUSAC é a de producir exposicións e itinerancias con espazos antagónicos. Ademais, somos outra comunidade e tampouco desenvolvemos este tipo de proxectos con outros centros da nosa comunidade”.
Eixe atlántico
O Serralves aséntase en dúas vertentes: dunha banda a creación dunha colección de arte contemporánea nacional e internacional e da outra, unha programación expositiva de dimensión internacional. No proxecto museÃstico do Serralves subxace de fondo a idea común a centros como o CGAC, da promoción e internacionalización da arte contemporánea.
“Memento” e “Center” de Richard Tuttle foi un exemplo da coprodución entre o Serralves e o CGAC. Foi hai cinco anos e compartiron achegar ata Porto e Santiago a tridimensionalidade e a representación caligráfica dun dos artistas norteamericanos máis relevantes do momento. Foron dúas exposicións que coincidiron no tempo, pensadas de xeito autónomo e cun catálogo único concibido polo artista. Ademais, a Fundación Serralves organiza numerosas visitas aos centros de arte contemporánea do paÃs, co obxectivo de achegarse ata Galicia. Isto combÃnase coas presentacións que ten feito a Fundación Serralves en Vigo, co obxectivo de achegar a súa programación ata Galicia. Pero hai moitos máis exemplos, o Auditorio de Galicia e a Fundación Serralves presentaron unha revisión conxunta da historia recente da escultura británica desde os primeiros anos da posguerra.
Son centros diferentes pero, cada un á súa maneira desenvolve a súa relación con Galicia. Conexións que axudan a enriquecer a dimensión da arte contemporánea de todo o noroeste peninsular e nos que o noso paÃs ten algo que dicir.
Nun radio de 250 quilómetros hai ata cinco centros de arte contemporánea de recoñecido prestixio. Son o CGAC (Santiago), MARCO (Vigo), Laboral (Xixón), MUSAC (Valladolid) e Museo Serralves (Porto). Son centros que teñen como fÃo de conexión abordar a arte contemporánea, pero cada un deles presenta matices paralelos que os converten en centros únicos, diferenciados e, sobre todo, complementarios.
Conexión cantábrica
Rosina Gómez Baeza aterrou en Santiago no mes de febreiro para presentar “Laboral” un centro relacionado coas novas tecnoloxÃas, diferenciado e atÃpico tanto pola súa ubicación, senón tamén polo feito de atraer a arte ao mundo fabril xixonés. A súa presentación en Santiago (feito que non se repetiu en moitas localidades) evidenciou de xeito solapado que existÃan vÃnculos de conexión con Galicia.
Rosina asegura que “temos moi boa relación tanto co CGAC coma co MARCO que fai que esteamos nun diálogo permanente e continuado”. Malia a xuventude deste centro, están a desenvolver unha tupida rede de contactos entre os que Galicia queda moi ben parada. Pero non só cos centros públicos citados con anterioridade senón tamén con entidades privadas. “Iniciamos conversas con Caixanova, para abrir vÃas de colaboración na arte dixital e videoxogos”, explica Rosina Gómez ao tempo que apunta que “queremos estimular esa creatividade galega e estamos abertos a dar paso a producións artÃsticas relacionadas coa artes visuais, coas artes creativas e con diferentes aspectos como a moda ou a xoierÃa”
A directora deste centro de arte e creación industrial considera que existen fÃos de conexión cos diferentes centros contemporáneos. Rosina refÃrese á “corniche” para referirse á fachada atlántica que na súa opinión comeza en Porto, remata en Xixón e que deixa polo medio un amplo territorio co que Laboral pretende trazar fÃos de conexión. “Mantivemos unha aproximación no seu momento, pero nós estamos iniciando a nosa singradura. Nestes dous últimos meses estivemos pendentes da inauguración do centro, de celebración dun festival importante, talleres e concursos pero confÃo en que retomaremos os contactos” explica Rosina.
Conexión meseta
No trazado Galicia-Madrid (tanto de ida como de volta) hai unha parada case obrigada: Valladolid. Alà érguese o MUSAC (Museo de Arte Contemporánea de Castela e León) que desenvolve un traballo destacado. As súas inauguracións (cada tres meses) son multitudinarias, con personalidades relevantes no mundo da arte e o seu conservador-xefe, AgustÃn Pérez Rubio, asegura que “tal e como veñen de Galicia, nós tamén asistimos ás inauguracións alÃ; existe unha boa relación”. Unha conexión que se plasma en varias frontes: público, artistas e centros. No primeiro aspecto AgustÃn Pérez destaca a proximidade xeográfica que resulta determinante para que chegue ata o museo público galego. Ademais, o conservador xefe do MUSAC destaca que “sempre vemos xente galega polas salas e, sobre todo, moitos estudantes. De feito, Xoan Anleo estivo hai pouco cun grupo de alumnos que viñeran no dÃa”. Nesta liña, León está nese camiño a Madrid que o converten nunha parada case obrigada na viaxe.
Paralelamente, o MUSAC desenvolve relacións interesantes co CGAC e co MARCO. “Siempre estamos en contacto, cedemos pezasÂ… pero non só cos centros públicos, senón tamen con calquera fundación ou centro privado que sempre ofrece a posibilidade de ceder pezas da colección” asegura AgustÃn Pérez quen tamén recoñece que o importante é interesarse polo que fan os demais, non repetir programaciones nin artistas. Incide asÃ, na idea da complementariedade necesaria para que o proxecto artÃstico do noroeste peninsular siga a gañar adeptos. “Creo que o interesante, asegura AgustÃn, é que cada museo destaca un tipo de programación, son complementarias, Laboral está especializado en novas tecnoloxÃas, mentres que co MARCO e co CGAC, que poderÃa haber afinidades e, pola contra, sempre acaba sumando”.
Polo demais, AgustÃn Pérez explica que “con centros tan próximos non acostumamos a coproducir, a polÃtica do MUSAC é a de producir exposicións e itinerancias con espazos antagónicos. Ademais, somos outra comunidade e tampouco desenvolvemos este tipo de proxectos con outros centros da nosa comunidade”.
Eixe atlántico
O Serralves aséntase en dúas vertentes: dunha banda a creación dunha colección de arte contemporánea nacional e internacional e da outra, unha programación expositiva de dimensión internacional. No proxecto museÃstico do Serralves subxace de fondo a idea común a centros como o CGAC, da promoción e internacionalización da arte contemporánea.
“Memento” e “Center” de Richard Tuttle foi un exemplo da coprodución entre o Serralves e o CGAC. Foi hai cinco anos e compartiron achegar ata Porto e Santiago a tridimensionalidade e a representación caligráfica dun dos artistas norteamericanos máis relevantes do momento. Foron dúas exposicións que coincidiron no tempo, pensadas de xeito autónomo e cun catálogo único concibido polo artista. Ademais, a Fundación Serralves organiza numerosas visitas aos centros de arte contemporánea do paÃs, co obxectivo de achegarse ata Galicia. Isto combÃnase coas presentacións que ten feito a Fundación Serralves en Vigo, co obxectivo de achegar a súa programación ata Galicia. Pero hai moitos máis exemplos, o Auditorio de Galicia e a Fundación Serralves presentaron unha revisión conxunta da historia recente da escultura británica desde os primeiros anos da posguerra.
Son centros diferentes pero, cada un á súa maneira desenvolve a súa relación con Galicia. Conexións que axudan a enriquecer a dimensión da arte contemporánea de todo o noroeste peninsular e nos que o noso paÃs ten algo que dicir.
