O MARCO de Vigo estrea a programación de 2010 cun proxecto colectivo coproducido co MEIAC de Badaxoz e comisariado por David Arlandis e Javier Marroquí. ‘COUSAS QUE SÓ UN ARTISTA PODE FACER’ xorde como parte dun traballo curatorial que dende o ano 2005 analiza, dende diferentes perspectivas, os usos do humor na produción artística actual.
Nesta ocasión, o proxecto fixa a súa atención na aparición de certas actitudes nas que o humor se manifesta dun modo próximo ao absurdo. A exposición reúne traballos de doce artistas que teñen en común o seu empeño en proxectos que han de implicar un grande esforzo. Un esforzo irracional e desproporcionado en relación cos resultados que se pretende obter.
En palabras dos comisarios, ‘Emprender unha acción absurda ou fóra de contexto sempre implica para quen a presenza unha carga cómica, pero cando ademais esa acción se desempeña de xeito intensivo, cunha dedicación absoluta e empregando un esforzo máis que importante a sabendas de que é un esforzo totalmente inútil, temos un absurdo ao cadrado e, polo tanto, carga cómica ao cadrado. O esforzo actúa como elemento potenciador do absurdo; a súa función é a de esaxerar. A esaxeración sempre tivo un papel importante no humor ao ser un elemento de distorsión que nos afasta da realidade e nos leva ao cómico por medio da incongruencia’.
‘COUSAS QUE SÓ UN ARTISTA PODE FACER’ ten que ver coa evolución do concepto de artista, co lugar que se lle outorga na sociedade e coa reconsideración da función da arte. Que é o que os fai chegar a extremos nos que o absurdo e o humor poden máis que a razón práctica? Sen dúbida, unha nova actitude, unha nova forma de enfrontarse á súa creación, e un xeito de situarse no mundo. Os artistas presentes nesta exposición comparten referentes e, sobre todo, unha forma de traballar, que se afasta da produción de obxectos e que pon o acento na acción mesma. As pezas que se exhiben en salas son na súa maioría resultados, consecuencias, documentación ou vestixios dunha acción.
A instalación de Piero Golia como recordo da súa travesía en piragua polo Adriático; o vídeo Infinity de Yamashita+Kobayashi como rexistro dunha acción realizada sen público; a instalación de Wilfredo Prieto (unha planta, unha carreta e unha fotografía) como rastro da performance realizada na illa de Curaçao; o vídeo e as fotografías de Xu Zhen como mostra da ‘fazaña’ de 18 días de viaxe a bordo dunha furgoneta; o percorrido de Gianni Motti a través do túnel do acelerador de partículas LHC do CERN en Xenebra; o vídeo de Tere Recarens que mostra á artista ‘varrendo’ as nubes do ceo de Berlín; o vídeo-prólogo da performance realizada en 1999 por Aleksandra Mir, ou o dos peixes de cores de Paola Pivi a bordo dun avión; a correspondencia relativa á 'infrutífera' acción do colectivo Gelitin; o balcón protagonista da proposta de Julien Berthier, ou a instalación Diplom, de Leopold Kessler, que documenta o tendido de 1.200 metros de cable ao longo da cidade. E como mostra de obra en proceso, a instalación de Enrique Lista, que comezou en setembro de 2009 coa redacción dun acordo de produción de obra, e que continuará ata agosto de 2010.
Texto da exposición.
