Atalaia

Pamen Pereira
 Pamen Pereira
Ferrol -A Coruña- (1963)
Vive e traballa en: Valencia

Texto sobre “This is a love story”: Todo pende de un hilo, Dokushó Villalba.

Todo pende dun fío

A pesar da contundente realidade do mundo material, a pesar de que a percepción común representa os obxectos ancorados no espazo e no tempo, a pesar da evidencia da gravidade universal, todo é tremendamente fráxil. A vida é un delicado espellismo. Todo pende dun fío.

A existencia dos obxectos e dos seres vivos, máis aló da súa estabilidade e consistencia aparentes, pende dos fíos invisibles que trenzan e sosteñen a rede do real, fíos sutís e fráxiles,  que fan que o peso mesmo da existencia sexa dunha levidade insoportable.

Basta un microbio microscópico para que calquera organismo complexo colápsese e desapareza. Basta unha elevación de dúas ou tres graos da temperatura global para que a face do planeta sufra transformacións dramáticas. Cando un ou varios dos fíos invisibles que sosteñen a existencia dos obxectos e dos seres son cortados, os obxectos e os seres deixamos de existir. A natureza fenomenal é impermanente. A solidez do noso propio corpo físico é insubstancial, é dicir, non é realmente sólida.

Usualmente, o espírito vive atrapado na forma, na pesadez, na concreción da materia, a pesar de que o espírito é o tecedor dos fíos invisibles que sosteñen as formas e os obxectos materiais. O visible non é máis que unha visión do invisible.

Pero ás veces, cando a brisa do espírito levántase e sopra, todo vólvese unha festa?

Cando se penetra no espazo creado por Pamen Pereira  no Centro de Arte Caixa de Burgos, o contemplador é transportado pola danza gozosa dos obxectos cotiáns que levitan ingrávidos máis aló do tempo e do espazo.

A brisa do espírito está presente sosténdoo todo. Envolve as cadeiras, as camas, as teteiras, os barcos, os espellos, as froitas, as guitarras, os libros, os xerseis vellos. Os caixóns do armario-despensa ábrense de pau a pau e as provisións cotiás flotan nun espazo onírico no que o pasado, o presente e o futuro fúndense e desaparecen nunha dimensión atemporal.

É a mirada amorosa da artista [This is a love story] a que abre a prisión creada pola gravidade e libera os obxectos e as formas da súa tiranía.

“El peso del mundo
        es amor.
Bajo la carga
        de la soledad,
bajo la carga
        de la insatisfacción
        el peso,
el peso que arrastramos
        es amor” [1].

E esta liberación ven acompañada por unha serena alegría festiva. O amor é a salvación. É o amor o que

“En sueños
toca
        el cuerpo,
en el pensamiento
        construye
un milagro”.

A implacable lóxica matemática do xadrez, o ríxido determinismo da causalidade que rexe os nosos movementos vólvense soportables só cando o sopro do amor penetra neles e elévaos. A insoportable levidade de ser atopa a súa redención nos brazos do amor.

Pamen Pereira

“…observa desde el corazón
        ardiente de pureza
porque la carga de la vida
        es amor,
pero acarreamos el peso
        fatigosamente,
y hemos por lo tanto de descansar
en brazos del amor
        finalmente
hemos de descansar en brazos
        del amor.."

O pasado, o propio pasado da artista e o pasado de todas  e todos os que se deixan transportar polo seu voo,  atopan por fin repouso no instante presente, instante suspendido na nada e, por tanto, eterno.

“No hay reposo
        sin amor,
ningún sueño
        sin sueños
de amor”.

Si, esta é unha historia de amor. É amor o que fai que aquela adolescente que habitou e camiñou nas súas longas botas transfórmese nunha bandada de bolboretas, liberando o pasado e abrindo un sen fin de posibilidades presentes e futuras. É amor o que proxecta bolboretas aladas na camisa militar empapada de dor e sufrimento de calquera soldado alemán da segunda guerra. É o amor o que pintou de ouro o interior do vello xersei do avó sempre presente no corazón da artista. É amor o que fai que os cornos florezan e os vellos libros floten no baleiro.

É un universo amniótico, un ventre fecundo de vida anterior á súa manifestación no espazo-tempo, un reino de bondade e de graza, de calma e de seguridade, de alegría e de gozo, o que nos creou Pamen Pereira para deleite de todos os que ousamos entrar nel co asombro intacto.

“Sí, sí,
        eso es lo que
yo deseaba
        lo que siempre deseé,
siempre deseé
        regresar
al cuerpo
        donde nací”.

Dokushô Villalba
Xullo 2009

  

[1] Esta e as demais citas poéticas son da obra Aullido y otros poemas, de Allen Ginsberg. Tradución de Katty Gallego. Visor Libros, Madrid, 1993.